بستگی به روحیه خانم داره... و هرکدوم مزیت ها و معایب خودش رو داره...
من خودم روحیه استقلال طلبی دارم و اصلا نمیتونم تصورش رو بکنم که بخام بمونم خونه... چون میدونم بمونم خونه حوصلم سر میره و اونوقت انتظارم از شوهرم هزار برابر میشه که همش باید منتظر باشم منو ببره اینور اونور.... خانم ها هم که همینجوری که شاغلن و مشغله دارن بازم هزار تا فکر میکنن دیگه چه برسه به اینکه بیکار باشن... من خودم چند روز بخام بیکار خونه باشم اصلا حس افسردگی بهم دست میده...
اینایی که میگم شاید برای همه صادق نباشه...
زنی که شاغل باشه و شغلش رو دوست داشته باشه به نظرم از لحاظ روحی قوی تره، کمتر به مسایل حاشیه می پردازه، استقلال داره، و آداب معاشرت قوی تری خواهد داشت.
البته به نظرم مهمه که شغل زن اول اینکه ساعت کاریش زیاد نباشه، دوم اینکه محیط خوبی داشته باشه، سوم اینکه شغل مورد علاقه ی خانم باشه...
چون شغلی که صرفا بخاطر حقوق باشه خیلی سخته و فشار روحی و روانیش زیاده...
خانم های خانه دار هم زمان بیشتری برای استراحت دارن، برای اینکه بتونن به خودشون برسن، به زندگی برسن...
البته من طبق تجربه از اطرافیان و دوستانم دیدم که کسایی که شاغلن فعال ترن یعنی قدر وقت رو میدونن... یعنی خانمی که ظهر میرسه خونه دیگه میبینی از شب قبلش ناهارش رو میزاره تا میرسه خونه ناهارو داغ میکنه ، حمومشو میره، بعد میاد استراحت میکنه و برای لحظه لحظه ی وقتش برنامه ریزی میکنه...
ولی خانم خونه دار اگه برنامه ریزی نداشته باشه تا ظهر که میخابه بعدشم که بیدار بشه کسله و همش به این فکر میکنه که وقت هست و هی کارهاشو به زمان های بعد موکول میکنه... بعدم امکان داره بعد مدتی احساس کنه که هیچ پیشرفتی توی زندگیش نداره، هیچیکی به فکرش نیست و ...
بازم بستگی به روحیه زن داره که کدوم رو انتخاب کنه....