قبلا شاغل بودم یه خانم موفق.بعداز دانشگاه یه شرکت تعاونی زدم و پیمانکار شهرداری و فضای سبز توی شهرستان شدم بعد ازدواج کردم اومدم تهران بخاطر شغل همسرم.اخه معتقدم که کار مرد عزت نفسشه. بخاطر همین قید کار خودمو زدم اومدم تهران.چند ماهی توی خونه بودم اما توی تهران نتونستم مناقصه شرکت کنم چون همه شرکت ها خیلی قوی تر از شرکت من بودن .بالاخره خوش شانس بودم توی یه دانشگاه خیلی معتبر به عنوان مهندس شرکتی مشغول شدم تقریبا دو سال از ازدواجم می گذشت.باردار شدم هشت ماهه که شدم کار برام سخت شد مرخصی گرفتم و رفتم خونه بعداز زایمان بچم کولیک شدید ذاشت مجبور به مراقب شدم تا شش ماه اما وابسته پسرم شدم نمی تونستم بدمش دست پرستار نتونستم برگردم سرکار.پسرم یک سال و سه ماهه شد یکی دیگه باردار شدم الان پسر بزرگم چهار سال و نیمه .و کوچیکه دوسال و نیم .هنوز خانه دارم.اما احساس میکنم خیلی عقب افتادم و این اون زندگی نبود که میخواستم زندگیم با حسرت پیش می ره. کسی رو ندارم که عزیزای دلمو بسپارم بهشون و خودمم دوباره سر پا بشم .با تا بچه شیر به شیره فقط میتونم از پس کارای روزمره بر بیام و احساس اسارت شدید دارم چون من به عنوان یه زن اصلا ضعیف نبودم اما حالا فقط و فقط خونه داری ازم برمیاد
عزیزم خونه داری و مادری و تربیت بچه خودش کلی کاره و ارزشمنده
با چشم حقارت بهش نگاه نکن
مخصوصا که بچه هات کوچیکن و محتاج محبت مادر
ان شاالله از آب و گل دراومدن برو سرکار
منم روزهاست همین حسو دارم حس پرنده ای تو قفس،اما چه میشه کرد،پسرمو کجا بزارم؟تو شهر غریب نمیخام بی محبت مادر بزرگ شه
درکت میکنم منم‌شرایط تورو‌دارم ولی نه راه پس دارم نه راه پیش
همشم احساس پوچی میکنم البته بحز حس مادریم و بچه داریم
عزیزم تو هم مثل منی. ولی حداقل خداروشکر کن واسه خودت هنری داری ..پس من چی بگم دوتا شیر ب شیره پسر دارم کوچیکه الان یکسال و هشت ماهشه .مجددا باردارم ..انگار افسردگی گرفتم
با تمام وجود دركت ميكنم😔
بدترين لحظه برام اون لحظه ايه كه كسي ازم ميپرسه شغلت چيه و مجبورم يه ساعت قصه بگم كه قبلا ال بودم و بل بودم ولي الان خانه دار😔😔
عزیزم بهترین کارو میکنی الان بچه هات به محبت و تربیت مادرشون احتیاج دارن نه یه پرستار که دلسوزشون نیست....پس تا زمانی که بچه هات یکم بزرگتر بشن و عاقل تر بشن پیششون باش و حمایتشون کن و انشالله بعد از اون باز یه کاری راه بنداز واس خودت...منم الان تو شرایطی هستم که فکرشو نمیکردم یه روزی تو این شرایط الانم باشم...اما خوب منم مثل شما دوست دارم پسرمو خودم تربیت کنم.یکمی بزرگتر بشه منم یه کاری واس خودم دست و پا میکنم.
من 23 سالمه اصلا دل ودماغ زندگی ندارم بخدا. شما چندسالته
اگه مشکل مالی نداری چرا خودتو اذیت کنی توی خونت با بچه هات لذت دنیا رو ببر
منم درس خوندم ولی بهترین شغلها رو واسه خودم انتخاب کردم شغل مادری ولذت بودن درکنار بچه هام
بیکاری مگه یه زن چقدر جون داره که هم خانه داری کنه هم شغل بیرون داشته باشه
من عاشق کارم بودم.اما شدیدا دلم برای جوجه هام میسوزه تا حالا یه دقیقه هم بدون من نبودن.گاهی که میخوابن و وقت دارم به گذشته فکر میکنم و کارام.حسرت می خورم اول کارم چهل و هشت تا کارگر داشتم اما حالا از عهده دوتا بچه برنمیام
[QUOTE=76317804]اینایی که میگم درد دله.وگرنه این دلم اصلا راضی نمیشه که حتی یه دقیقه پسرعمو بدم دست آدم غریبه[/QUOTE]
درکت میکنم گلم بهت هم حق میدم.چون قبلا کاملا مستقل بودی اما الان درگیر بچه داری و خانه داری شدی.یجورایی عرصه واست تنگ شده،حس اسارت داری.خودمم مثل شماهستم.انشالله که بچه هامون موفق باشن.
