بزرگ کردن بچه ها

قبلا شاغل بودم یه خانم موفق.بعداز دانشگاه یه شرکت تعاونی زدم و پیمانکار شهرداری و فضای سبز توی شهرستان شدم بعد ازدواج کردم اومدم تهران بخاطر شغل همسرم.اخه معتقدم که کار مرد عزت نفسشه. بخاطر همین قید کار خودمو زدم اومدم تهران.چند ماهی توی خونه بودم اما توی تهران نتونستم مناقصه شرکت کنم چون همه شرکت ها خیلی قوی تر از شرکت من بودن .بالاخره خوش شانس بودم توی یه دانشگاه خیلی معتبر به عنوان مهندس شرکتی مشغول شدم تقریبا دو سال از ازدواجم می گذشت.باردار شدم هشت ماهه که شدم کار برام سخت شد مرخصی گرفتم و رفتم خونه بعداز زایمان بچم کولیک شدید ذاشت مجبور به مراقب شدم تا شش ماه اما وابسته پسرم شدم نمی تونستم بدمش  دست پرستار نتونستم برگردم سرکار.پسرم یک سال و سه ماهه شد یکی دیگه باردار شدم الان پسر بزرگم چهار سال و نیمه .و کوچیکه دوسال و نیم .هنوز خانه دارم.اما احساس میکنم خیلی عقب افتادم و این اون زندگی نبود که میخواستم زندگیم با حسرت پیش می ره. کسی رو ندارم که عزیزای دلمو بسپارم بهشون و خودمم دوباره سر پا بشم .با تا بچه شیر به شیره فقط میتونم  از پس کارای روزمره بر بیام و احساس اسارت شدید دارم چون من به عنوان یه زن اصلا ضعیف نبودم اما حالا فقط و فقط خونه داری ازم برمیاد