عزیزم،منم دمپایی خونه میپوشیدم تو سرما پاهام خون می‌ریخت همیشه دمپایی پاره بود بابام با داس داغ شده لبه ی دمپایی رو بهم میچسبوند
واقعا رو دل ادم میمونه مامان منم سرکار میرف خیلی کم پیش میومد ظهرا خونه باشه و ناهار اماده باشه من اول باید میرفتم خونه مادربزرگم تا مامانم بیاد بریم همیشه دوست داشتم خونه خودمون باشم
خونه داییمم کنار خونه مادربزرگم بود زنداییم همیشه میومد جلو درب بچه هاش میگف اومدید بدویید ناهار رو بخاری امادس
همیشه هم ب مامانم میگم الان برا برادر کوچیکم خونس و ناهار اماده
اسی جان عزیزم خیلی سختی کشیدی .ولی سعی کن بهش فکر نکنی.الان وضعت چطوزه؟؟ بچه داری؟ ازدواج کردی؟
یکی از اشناهامون مدیر یه مدرسه ی راهنماییه که هیت امناییه
گفت که یکی از بچه ها شهریه رو نمیداد تو دفتر بهش گفتم به پدرت زنگ میزنم گفت به پدرم چه مربوطه خودم کار میکنم پولمو میدم
یکی دیگه هم همیشه ساعت ۴ و نیم یه موتوری میومد دنبالش بهش گفتم چه نسبتی داری باهاش گفت برادرشم مدیره گفت شک کردم که ورا هیچ شباهتی ندارن و اون موتوری هم گفت ما دوتامون کارگر به فلافلی هستیم از ساعت ۵ تا یازده شب برای ۲۰ هزار تومن میریم سر کار
دیگه مدیرع پسرع رو گذاشته تو بوفه ی مدرسه بهش حقوق هم میده
منم همینطور بودم
البته دهه شصتی ام
تو چقدر منی دختر
فقط من کیف مدرسه رو داشتم ولی بقیه چیزات عین مته
همش هم از خانواده بد میاد
لعنت به پدر مادرهای بد
اون مامان آشغالم کل بچگی و زندگیم رو به نکبت کشید ازش متنفرم
ما شش دختر و یه برادر که ظلمی نبود که روزگار بهمون نکرده،من از بچگی بخدا یه پیر زجر کشیده بودم هرگز بچگی نکردم همیشه مثل یه زن چهل ساله بود و کار کردم و چوپانی کردم تو دل گرما و سرما برای پدرم هرگز خونه ی گرمی نبود تاریک و سرد و گشنه
