بعد مدت خیلی زیادی..
نوش نگاهتون:
می‌نویسم
برای خاطراتمان
برای آخرین حرم از نفس‌هایمان در آخرین ایستگاه مترو
گاهی دلم تنگ میشود، برای ساعتی که تو را در آغوش داشتم
برای کودک دست فروشی که آخرین نگاه‌های خیره اش را به ما داشت
و به آخرین خداحافظی چشم‌هایت !
خوش به حال ساعت دیواری اتاقت ،
که صبح‌ها اولین حضورت را لمس میکند و خوش به حال کفش هایت ،که قدم به قدم همراه توست!
در این لحظه از تاریخ نه تو‌می آیی و نه من
ما دو خط موازی ایم ؛
که هیچگاه به هم نمیرسیم
مثل خورشید و ماه!
تو را می‌سپارم به خط عابر خیابان
تو را می‌سپارم به امتداد نور وقتی غروب میشود
و به لحظه ی گرگ و میش
تو را به آسمان و تو را به حافظه ی نصف و نیمه ام می‌سپارم
وقتی که یک زن سالخورده ،کنار پنجره ام در آسایشگاه
#فانوس
