سلام شبتون بخیر باشه
این سوال رو قبلا پرسیدم
اما میتونم دوباره نظر شما رو بخوام؟
من از یک سنی به بعد توی بعضی حروف مخصوصا دال و ن لکنت دارم.
این لکنت در حدی نیست که اگر کسی با من صحبت کوتاه کنه متوجه بشه…
من وکیل هستم و بعضی روزها مجبور میشم ساعتها صحبت کنم.
بعد از ازدواجم و تشویق همسرم به ادامه تحصیل در مقطع دکتری و گرفتن پروانه وکالت خیلی خیلی کمتر شد.
توی این بهتر شدن بیشترین نقش رو همسرم داشت.
از روز اول هر جا، توی دادگاه، محل کار، خیابون، مهمونی لکنت کردم، اولین کسی که دستم رو گرفت و توی گوشم گفت هیچی نیست ادامه بده همسرم بود.
زمانی که تصمیم به بچهدار شدن گرفتیم گفتم من باید مطمئن بشم که بچههای من به این مشکل مبتلا نمیشن.
لکنت من ژنتیکی نیست و در اثر یک اتفاق در کودکی به وجود اومده بنابراین بعد از مشورت با چندتا دکتر گفتاردرمان بهم اطمینان داده که قابلیت انتقال نداره.
دختر اولم الان ۴ سالشه
فوق العاده صحبت میکنه و من بخاطر تجربیات تلخ خودم و اینکه بخاطر مادر بودنم و اینکه دائم کنارش هستم توی سنین پایین از روی عادت حروف رو تکرار نکنه هر دوماه یک جلسه میبرمش گفتار درمان.
بعد از زایمان دومم لکنتم کمی برگشت و بیشتر شد.
چندروز پیش توی مهد دخترم از یک دادگاه سخت برگشته بودم و حالم خوب نبود هنگام صحبت با مربی کمی لکنت داشتم…
از این روز ذهنم درگیره که اگر روزی برم دنبال دخترهام مدرسه و این اتفاق بیفته خجالت میکشن از اینکه من مادرشون هستم؟
یا ممکنه احساس بدی داشته باشن؟
حس میکنم مادر خوبی هستم براشون
پدر خیلی خوبی براشون انتخاب کردم
رفاه دارن
سعی میکنم توی زندگی خوشحال باشن
دنبال آرزوها و اهدافشون برن و مطمئن باشن از اینکه پدر و مادر حامی دارن…
اما میترسم از روزی که ازم خجالت بکشن…
بنظرتون من اشتباه کردم که بچهدار شدم