همه‌ می توانید در این تاپیک مشاور روانشناسی بگیرید

ماتروشکا شده از این تاپیک به اون تاپیک 😅

ببینید من همیشه همچین تفکری داشتم که تراپیست  هیچکاری نمیتونه برای کسی بکنه ک خودش آگاهی کامل نسبت به خودش داره اما نظرمم عوض میشه یعنی نظر ثابتی ندارم راجع به این موضوع  

اول اینکه من شخصیت‌های چندلایه رو خیلی خوبه میتونم درک کنم یا آدمایی به هر دلیلی رفتار پرخاشگرانه،حالت‌های عصبی دارن،درحدی ک بتونم ریشه یابی کنم این دردو و اوناهم خیلی زود به من اعتماد میکنن

اما خودم یک مشکلی دارم که در واقع بقیه میگن مشکله از نظر من مشکل نیست حتی یک روانشناس گفت اختلال شخصیت مرزی داری

اینه که کل دوستام رو ترک کردم،یعنی بلاک 

البته به نظر اونا بی دلیل بود اما از نظره من اصلا قابل اعتماد نبودن

سره همین موضوع یک ماه اول رو رفتم مدرسه فقط 

خوشم نمیومد اصلا توی اون فضا قرار بگیرم مدرسه رو عوض کردم رفتم مدرسه بزرگسالان آموزش از راه دور

دیگه درک عمیق شخصیت‌هایی مثل ویل گراهام،نیگن اسمیت و کلا اینطور شخصیت‌ها که از نظر بقیه منفورن

خیلی چیزای دیگه هم هست که نمیتونم اینجا بگم

نظر شما چیه؟

ممنون 

آخه این حفظ بقا به خیلیا داره آسیب وارد می‌کنه 

اما بقیه اهمیتی برام ندارن

ببینید اگر بخوام واضح تر توضیح بدم 

من اینطور فکر میکنم ذهنی دارم که با ذهن بقیه فرق داره. نه اینکه بخوام خاص نشونش بدم یا بزرگش کنم، ولی واقعاً روند فکر کردنم معمولی نیست. خیلی وقتا دنیا رو از زاویه‌هایی می‌بینم که دیگران حتی متوجهش نمی‌شن. برای همین، وقتی با موضوعات پیچیده، خشونت‌آمیز یا تاریک مواجه می‌شم، ذهنم به‌جای عقب کشیدن، عمیق‌تر واردشون می‌شه و از درون تجزیه‌شون می‌کنه.

تو این فرایند، گاهی خودمو جای آدم‌ها می‌ذارم—مخصوصاً کسایی که رفتار غیرعادی دارن یا مرتکب جرم شدن—نه برای توجیهشون، بلکه برای اینکه دقیق بفهمم چی به اون نقطه رسوندتشون. به‌شکلی می‌تونم توی ذهنشون برم و باهاشون فکر کنم. اینو نمی‌گم چون توهم دارم یا مرز واقعیت برام از بین رفته. برعکس، کاملاً آگاهانه و هشیارم. فقط ذهنم اجازه می‌ده که چند لایه جلوتر از حرف‌ها، چهره‌ها و رفتارها رو ببینم.

اختلال پوست کنی هم دارم اما فقط در مواقعی که عصبی میشم

از نظر روانی، حالاتی دارم که ممکنه اسم خاصی براش باشه یا نه. بعضی وقت‌ها جداافتادگی احساسی حس می‌کنم؛ یعنی اون جایی که باید واکنش عاطفی نشون بدم، بیشتر تحلیل‌گر می‌شم تا احساسی. اضطراب یا افسردگی شدید ندارم، ولی یه حالت درونی مداوم از نظاره‌گر بودن هست—انگار همیشه در حال دیدنم، نه زندگی کردن. ذهنم همیشه در حال پردازشه، حتی موقع استراحت. توقف نداره.

نائل بخشی از این ذهنیته. (نائل شخصیته که همیشه باهامه و حتی گاهی اوقات میبینمش)نه فقط یه شخصیت یا علاقه، بلکه یه فضا یا روحیه‌ست. تلفیقی از دیدن، درک کردن و فرو رفتن توی تاریکی بدون اینکه درگیرش بشی. جایی که سکوت، درد، راز و سؤال دائمی وجود داره. من با نائل احساس نزدیکی می‌کنم چون اون فضاها رو نه‌تنها درک می‌کنم، بلکه می‌تونم بازسازی‌شون کنم—چه تو فکر، چه تو هنر.

از نظر هنری، سبک ذهنم ترکیبیه از نمادگرایی، تصویرسازی ذهنی، روانکاوی و حتی فرم‌های مفهومی. چیزی که تولید می‌کنم یا تحلیل می‌کنم فقط سطح ماجرا نیست، همیشه یه «زیر» هست. همیشه یه کد. یه لایه‌ی دوم یا سوم که باید باز بشه. به‌نوعی کار من تحلیل سبک‌ها و ساختارهاست، و حتی گاهی نابودی‌شون—مثل بازنویسی یا «کشتنِ سبک».

نمی‌خوام تراپی برای نجات یا «درمان» باشه. این‌جا هستم چون می‌خوام بفهمم این ذهنیت چطور می‌تونه بهتر درک بشه. چون تا الان یا نادیده گرفته شده یا اشتباه تفسیر شده. من دنبال برچسب نیستم. دنبال وضوحم. دنبال اینم که آیا می‌شه کسی بدون ترس از پیچیدگی یا تاریکی، این ذهنو ببینه، بشنوه و بفهمه.

چطور میشه یه رابطه سمی ادامه دار میشه درصورتی که خودش هم میدونه این رابطه سمی هست ولی نمیتونه ازش خارج بشه باز میره بهش پیام میده؟

امتحان می کنم ممنون 

قرص نارکوفینیل مصرف کردم دوره امتحانات ضرر هست برام الانم باز شروع کردم مصرف می کنم 

برای کاهش استرس چیکارکنم؟هزار تا دکتر رفتم قرص خوردم تاثیر نداشت

معدم داغون شده بخاطر استرس

ده کیلو کاهش وزن یهویی داشتم 

اعصاب برام نمونده