سلام به دوستای گلم.بیست و یک ساله ازدواج کردم.فرازو نشیب خیلی خیلی زیادی داشتم و شاید هم سن مادرای خیلی از شماها باشم.خواستم چندتا نصیحت تجربه شده رو درباره قوم شوهر در اختیارتون بذارم.چون دیدم درصد زیادی از تاپیک هامربوط به دلخوریای خانما از خانواده شوهره اعم از ماور شوهر و خواهر شوهر و جاری و....
دلم میسوزه لحظات محدود عمر به اعصاب خوردی بگذره.
بفرمایید
آخ جون تجربه😉
فقط امیدوارم همشون بر ضد قوم شوهر نباشه😕
میشنویم عزیزم
😁😁😁ممنون
اول اینکه از هیچ کس هیچ کس مخصوصا خاندان شوهر هیچ توقعی نداشته باشیم.وقتی بین ما و بقیه فرق میذارن،اگ دیگه توقعی نداشته باشیم اذیت نمیشیم.چون هر گز نمیتونیم اون ها رو عوض کنیم پس دیدگاه خودمون باید عوض شه.
وقتی توقعی نداشته باشیم دیگه از هیچ تبعیضی دلخور نمیشیم.تبعیض همیشه هست و اگه آگاهانه ست پس قطعاهدفشون آزار ماست،اگ دلخور بشیم اونا رو ب هدفشون رسوندیم.اگ نا آگاهانه ست با دلخوری ما چیزی عوض نمیشه.ته تهش باید گفتگو کرد.
البته من تو مورد گفتگو باهاشون موفق نبودم پس بی خیال شدم.و راحتم
بعد اینکه مهم ترین ادم های زندگی ما چهار نفر هستن.همسر،پدر،مادر،فرزند.همین.
حتا برادر و خواهر هم تو این مجموعه نیستن.
نه اینکه برامون مهم نباشن،منظورم اینه که بابت مشکلاتی ک احتمالا باهاشون داریم نباید ذهنمون رو درگیر کنیم
توقع شروع همه بحث هاست ... چرا مامانت اینو نگرفت اونو گرفت چرا پدرت اینو داد اونو نداد ...چرا اینو گرفتی ب من اهمیت ندادی و ....
ازهمون اول فقط در حد توانایی شوهرمون ازش انتظار داشته باشیم
اگر خانوادش گفتن عروسی و فلان باما یعنی باید خودتونو برای چیزی برخلاف توقعاتتون اماده کنید چون اونا هم ممکنه نظری متفاوت باشما و باتوجه ب شرایط داشته باشن.
نکته بعدی اینکه تلاش برای راضی نگه داشتن همه همیشه به نا امیدی و دلخوری منجر میشه.سبک زندگی ما تا قبل ازدواج شخصیت مارو تشکیل داده همسرمون هم همینطور.نهایت تلاشمون باید رسیدن ب نقطه تعادل بین زن و شوهر باشه.دنبال راضی کردن بقیه نباشیم.وقتی سبک خودمونو ب کار میبریم (البته تا جایی ک وارد حریم کسی نشیم.بعبارت دیگه حقی از کسی ب عهده مون نباشه)خودمون ارامش داریم،هرکسی نمیپسنده مشکل خودشه.نه مشکل من.
همه ما اهل دلسوزی و کمک هستیم.اما تو همین روند اگ بخواهیم ب رضایت طرف مقابل فک کنیم اصلا از اون انرژی ک گذاشتیم نتیجه خوبی نمیگیریم
مشکل اصلی توقع داشتن اونهاست وگرنه ماها خیلی وقته قطع امید کردیم
البته چون شما 40 سال ههستید مسلما سالیان زیادی با خواهر برادراتون زندگی نکردید وو وابستگی زیادی نسبت به ما ندارید.
الان مثلا خود من 30 سال با خواهرم زندگی کردم او از پدر مادر و همسر هم به من نزدیکتر.
دقیقا درسته
ادامه🤗
