سلام. من یه دختر 18 ساله با سندروم آسپرگر هستم. میخوام درباره یکی از بزرگترین مشکلات زندگیم حرف بزنم و ازتون راه حل بخوام؛ مشکل بزرگ دخترونه، عادت ماهانه.
شاید به نظرتون خندهدار بیاد اما من واقعا نمیتونم باهاش کنار بیام. مغز من افراطی مردانه هست و مثل این هست که روح یک مرد درون بدن یک زن زندانی شده باشه. من اخلاقیات مردونه دارم و ویژگیهای روحی رو باهاش کنار اومدم ولی نمیدونم با این ویژگی جسمی باید چی کار کنم... به دلیل سندروم آسپرگر این مساله هیچ وقت برای من عادی نمیشه. یعنی هر بار که نزدیک این دوره وحشتناک میشم، به اندازه همون بار اول وحشت و ترس تموم وجودمو میگیره. حتی نمیتونین تصور کنین. از طرف دیگه بازم به دلیل همین سندروم، من توی ابراز احساساتم مثل درد وحشتناکی که میکشم مشکل دارم. با این که حتی بعضی وقتا اونقدر این درد زیاد میشه که به خاطرش استفراغ میکنم-معذرت میخوام بابت بازگوییش-اما بازم قیافم شبیه یه استیکر پوکره و تا الان یک بار هم مسکن مصرف نکردم و مادرم فکر میکنه من به عمرم تا الان درد نداشتم. خیلی تحقیق کردم درباره این که چطور میشه برای همیشه متوقفش کرد. حتی خیلی وقتها ایدههایی خودم به سرم رسیده اما شرایط اجراشونو نداشتم. اوایل فکر میکردم با درآوردن رحم حل بشه همه چی، چون دوره نقاهت بیماری اگه به روش هیسترکتومی باشه، فقط 5 تا 7 روزه. اما خالهم وقتی رحمشو درآورد یک سال نشده پوکی استخوان گرفت. الان به عمل ابلیشن آندومتریال رسیدم که دیواره رحم رو میسوزونن که دیگه رشد نکنه. دوره نقاهتش هم فقط چند روزه و حتی نیازی به ایجاد برش در بدن هم نیست.
میخواستم بدونم آیا کسی این کارو انجام داده و اگه آره عوارضی داشته؟
در اصفهان جایی انجام میدن و اگه بله اگه بالای 18 باشم نیازی به رضایت پدر و مادر هست؟
و در نهایت این که آیا شما فکری به ذهنتون میرسه جز اینها که بدون عوارض این مصیبت خاتمه پیدا کنه؟ منظورم این هست که قرص ضد بارداری و IUD پیشنهاد ندین میدونم باعث سرطان میشن.
پ.ن: لطفا نگین که بزرگ میشی ازدواج میکنی بچه دار میخوای بشی و اینا... من یه دختر آسپرگرم و این من هیچ وقت عشق رو تجربه نخواهم کرد و بالای 80 درصد افراد آسپرگر مجرد باقی میمونن. وقتی حتی نمیتونم به کسی اجازه بدم لمس یا بغلم کنه؛ وقتی نمیتونم به چشمای کسی نگاه کنم، چطور ممکنه یه روز ازدواج کنم:)))؟