عقل و بی عقلی

سلام دوستان گلم، روزتون بخیر. من باز دوباره از شماها عقب افتادم، مطالب تون رو جسته و گریخته خوندم و محبت هاتون رو دیدم و قدردانی می کنم ازتون. یک چیزی که به ذهنم رسید اینه که هر زندگی ای یک تجربه برای خود فرد و یک درس عبرت برای دیگران هست. از خیلی از مطالب و مشکلات دوستان هم میشه چیزهایی یاد گرفت. اینکه نگذاریم به هیچ عنوان ناراحتی مون رو پدر و مادر خودمون یا همسرمون متوجه بشوند؛ مگر وقتی که دیگه به آخر خط رسیدیم و می خواهیم تموم کنیم زندگی رو. چون همسران بالاخره یک محبتی بینشون هست، فردا یک محبتی می کنند به هم و دلشون صاف میشه، اما دل پدر و مادر نه.

خودتون تصور کنید اگر یکی به شما یک حرف ناپسندی بزنه، قادرید بگذرید و واکنش نشون ندید، اما اگر پای فرزندتون در میون باشه شاید احساسی تر و هیجانی تر عمل کنید. پس انقدر خون به دل پدر و مادرهامون نکنیم. یکم با دانایی رفتار کنیم. من این دوستمون رو سرزنش نمی کنم، گاهی داناترین آدم ها هم اشتباه می کنند. حرفم این هست که عنان خودمون رو ندیم دست خشم و احساسمون. با دقت و کیفیت بیشتری زندگی کنیم.

برای این دوست عزیزمون هم، سعی کن دل همسرت رو به دست بیاری و بگی که کار درستی نکردی، بگو حالا یک سری حرف هایی شده که در حقت ظلم شده و من متاسفم و حالا آماده جبران هستم. پیشنهاد خودت چی هست؟ زبون گرم و نرم داشته باشیم زندگی گرم میشه. از قدیم میگن حرف سرد، مهر گرم رو از بین می بره. گرمی و سردی خونه، به زبون خانم خونه هست. استفاده کنید از زبونتون در راه گرم کردن خونه هاتون. گاهی یک حرف محبت آمیز، ریشه خیلی از دردسرها و مشکلات رو از بین می بره. دشمنی هارو تبدیل به دوستی میکنه، خطرهای احتمالی رو از بین میبره. یکی از دوستان توی همین تاپیک گفت شما با من بد برخورد کردید، مطمئن هم نبودم که درست میگه، اما باز هم ازش عذرخواهی کردم. درسته جواب عذرخواهی من رو نداد، اما دیگه دشمنی هم نکرد.

سلام عزیزم. ممنونم از حرف درستت. یکبار داشتم فکر می کردم که علت مشکلات مردم ما و نزول اخلاق توی جامعه چی هست؟ دیدم ما خیلی چیزهارو رعایت نمی کنیم. هیچ حرف یا عمل ممنوعه ای برای خودمون قائل نیستیم. یا اگر قائل باشیم، خیلی قوانین کمی داریم. مثلا توی ساختار ذهنمی مون این نیست که حرف زدن در غیاب کسی ممنوع است. فکر می کنیم این کار بده، اما حقشه. من طاقت ندارم نگم. خوب عواقبش میشه این همه اختلاف خانمان سوز توی جامعه. این همه نفرت، این همه خشم، این همه قطع ارتباط، این همه سکته و آدم کشی و جنایت. همه چی از همین زبون هست. بین اینکه یک چیزی بده یا یک چیزی ممنوع هست، زمین تا آسمون تفاوت هست.

با یک مثال میگم. بین اینکه خیلی خوب هست شب ها آشپزخونه تمیز بشه با اینکه آشپزخونه باید شب ها تمیز بشه تفاوت از زمین تا آسمونه. در اولی یک آرزویی بیان شده که روش زیاد اختیاری نداریم. خوبه آشپزخونه تمیز شه، اما من که حال ندارم، اما خسته ام، اما الان دوست دارم نت گردی کنم؛ پس هیچ وقت آشپزخونه تمیز نمیشه شب ها، چون خوبه بشه، اما زیاد هم مهم نیست که نشه.

اما توی دومی، یک قانون هست. آشپزخونه باید تمیز بشه، هیچ راه دیگه ای هم نداره. پس خودم رو الکی خسته نمیکنم، انرژی ام رو توی طول روز هدر نمیدم تا به هدفم که تمیز کردن آشپزخونه است برسم. نت گردی میمونه برای بعد تمیز کردن آشپزخونه، طوری برنامه میریزم تا قبل سریال مورد علاقه ام آشپزخونه تمیز بشه.

شاید فکر کنید زیاد هم تمیزی آشپزخونه مهم نیست که اینقدر براش فکر کنید و برنامه بریزید. اما من میگم چرا هست. چون آشپزخونه تمیز یک نماد هست، دلالت صریحش اینه که همه چیز مرتبه، اما دلالت ضمنی اش این هست که خانم این خونه مدیریت بلد هست. اهم و مهم میدونه. تواناست، عاقل هست، از پس خودش و افکارش برمیاد. برنامه ریزی و هدف گذاری بلد هست، امور اصلی و تفننی رو تشخیص میده. به سلامت و بهداشت و تمیزی و انرژی مثبت مقید هست. پس دیگران هم برای چنین خانمی ارزش قائل هستند. خیلی طبیعی هست (میگم طبیعی، نمیگم درست) آقایون برای خانمی که خونه اش نامرتب هست و از پس کارهای خونه برنیومده و همش سرش توی گوشی هست، به صورت ناخودآگاه ارزش قائل نباشن و اون رو طرف مشورت و حرف هاشون قرار ندن.

از بحث اصلی مون دور نیفتیم. پس مهم هست که ما یک سری قانون و یک سری مواردی داشته باشیم که ممنوع هست. برای حفظ شخصیت خودمون به عنوان یک انسان عاقل و ارزشمند. نفرین نکردن، توهین نکردن، غیبت نکردن، سرزنش نکردن، قضاوت نکردن (راجع به این یادم بندازید مفصل بگم چون نظرم به نسبت قبل تفاوت کرده) و ... . یعنی من تحت هیچ شرایطی غیبت نمی کنم، پس حالا که عصبانی ام و نمیتونم چون جلوی خشم خودم رو بگیرم، نمیگم، بلکه میرم بیرون و یک لیوان آب میخورم تا به خودم و افکار و زبانم مسلط بشم. بعد عاقلانه و منطقی میگم من نمیدونم این نقل قول شما حقیقت داره یا نه، اما با فلانی صحبت می کنم راجع به حرف یا حرکتی که داشته.

باور کنید با چند تا قانون ساده، از اشتباهات بزرگ و مهلک نجات پیدا می کنیم. این که میگن یک نادان سنگی رو میندازه توی چاه که صد تا عاقل هم نمیتونن در بیارن، حکایت ما و جامعه و فرهنگ ماست. چون هیچ چیز در جامعه ما ممنوع نیست و برای هر کاری یک کلاه شرعی داریم. همین دین و اصولش ممنوعیات ما رو مشخص میکنه، اما ما میگیم برو بابا، جمع کن این حرف های قدیمی رو. من خودم بهتر میفهمم.

جالبه توی کشورها و فرهنگ های متمدن این چیزها رعایت میشه، اما ما رعایت نمی کنیم. اونها به محضی که کسی از جمع رفت بیرون، دیگه رفت. پشتش به مسخره بازی و حرف راجع به اون فرد نمی گذره. رک ناراحتی و حرفشون رو میگن و پشت سرش این ور و اون ور نمیگن. اما ما جهان سومی ها، هیچ قانون و ممنوعیاتی نداریم، همین هست که میگن اینجا حقوق بشر رعایت نمیشه، یکی از مصادیق حقوق بشر، حفظ آبرو و احترام انسان ها در حضور و غیابشون است.