با شوهرم قهر بودم الان اومدم خونه ولی

بچه رو نده بهشون با روی خوش البته... دوباره با بچه ات ارتباط بگیر باهاش بازی کن ... برای خودت برنامه بریز فقط هر کاری میکنی با روی خوش همین... صبور باش ببین داد و بیداد کردن راحته بهم زدن زندگی راحته... تو صبوری رو یاد بگیر ببین شوهرت چی دوست داره همون کارو انجام بده نه که ازش بپرسیا... فکر کن یک ماه باید سکوت کنی هیچی نگی و بهترین باشی... قسم میخورم نتیجه اش رو میبینی 

با کارات بهش ثابت کن دوستش داری زندگیت برات مهمه...یه جاهایی کوتاه بیا بعد کم کم درستش میکنی نگران نباش

نه هر بار بردنش توام برو... بهونه بیار بگو میخوام ببرمش حموم یا باید بخوابه کم کم کمش کن... ارتباط رو با شوهرت قوی کن هر طور که میتونی... بهش بگو این جدایی یه تلنگر بوده واسه جفتمون بیا قدر باهم بودنمون رو بیشتر بدونیم تو مرد زندگی منی خدا رو شکر میکنم که دارمت چقدر خوبه حامیه منو پسرمی حتما تو بهترین تصمیم رو میگیری برای زندگیمون... فقط یادت نره که نباید خراب کنی همه جیو با یه بی حوصله گی... همه زندگیا همینن

اشکال نداره شما باهاش صحبت کن... داره میره سرکار ببوسش بگو منتظرتم زود بیا... یکم دلبری کن براش غذای مورد علاقه اش رو بزار براش... مثلا با مادرش صحبت کردی براش با اب و تاب تعریف کن بزار بدونه که برات قابل احتراما دوستشون داری... وانمود کن که داری ببین خیلی نگاهت مهم نکنه با نگاهت تنفر رو بهش نشون بدی

عزیزمی... نمیدونم چرا اینقدر درگیرت شدم... فقط سفت زندگیت رو بگیر نزار خراب بشه... 

میدونم بزار اون اینجوری فکر نکنه بریز تو دلت باهاشون خوب رفتار کن تحسینشون کن میفهمم خیلی سخته ها ولی الان مجبوری بعد که دوباره همه چی رو غلطک افتاد ازشون دوری میکنی... یکم حوصله به خرج بدی حله...

یه چیز دیگه ام بگم برم بخوابم ابدا راجع به اینکه مقصری حرف نزن اصلا نمیگم انکار کنیا نه... بحث رو به اون سمت نبر ازش حرف نزن... چون شوهرت در حال حاضر فکر میکنه بهت لطف کرده... خب قرار تو فقط خانومیت رو بهش نشون بدی همین... ببین من خودم زندگیم لبه پرتگاه بود خدا خواست نجاتش دادم بعد فکر که میکنم خکدم خیلی مقصر بودم خیلی الان چند ساله شوهرم بدون من هیچ کاری نمیکنه بهم میگه ملکه...