امروز داشتم سخنرانی دکتر هلاکویی در مورد تربیت فرزند رو گوش می دادم و وقتی از سنی می گفتن که می بایست استقلال در فرزند پدید بیاد تا وابسته نباشه فکر می کردم، به خودمون فکر می کردم که گاهی تا بیست سالگی، بیست و پنج سالگی، سی سالگی و حتی بیشتر و.... کوچکترین قدرت انتخاب و اختیاری نداریم و تحت سلطه و نفوذ خانواده ایم و تا حد بسیار زیادی وابسته ای که قدرت خطر کردن، ساختن زندگی مشترک و.... رو نداریم....
حالا از اینها بگذریم، این همه سعی در کنترل همسر در زندگی زناشویی متعجبم می کنه و انگار راه گریزی هم ازش نیست، کنترل نکنی یا کنترلت میکنن، یا زندگیت میره روی هوا، چون جنبه نداریم؟! چون از بچگی یاد نگرفتیم استقلال شخصیتی داشته باشیم و بدی و سو استفاده نکنیم؟
به نظرتون اینکه اکثرا زیر نظر والدین کنترل گر بزرگ شدیم، نقشی داره در اینکه اون تعدادی هم که توان ریسک و تشکیل زندگی رو پیدا می کنن نسبت به هم سعی در کنترل کردن و زیر نظر گرفتن داشته باشن؟
