وظیفه دونستم بگم.بابت دیده ها و تجربیات شخصی م.نه که خیلی بدونما نه،ولی این معضل شخصی من بوده.
خیلی دیدم تو سایت حرفاز قهر کردنه.
دوستای من،خانومای گل،توی زندگی مشترک ،یا نه حتی توی ارتباطات دوستانه،هرچیزی تا یه مقدار مشخصی مؤثره.قهر.دعوا.ناز کردن.گریه کردن.
هرکدومشون از حدش فراتر بره،طرف زده میشه.
قهر زیاد بشه،براش عادی میشه.دیگه بیخیال میشه. شاید دیگع منت هم نکشه.
خواهرانه،خواهشا.... قهرو بذارید کنار،مگر در موارد خیلی خاص یا خیلی فاجعه.
قهر ، تیشه ست به ریشه ی عشق.
قهر مزخرف ترین کارِ ما آدم بزرگاست
