سلام کسی کاشت ابرو انجام داده که راضی باشه ؟

سلام دوست عزیزم

من گریه ام بند نمیاد

تمام تنم یخ کرده

حالم بهتر که شد میام عزیزم

دلم سوخت

دلم برای خودم

برای بچه هام 

سوخت

خیلی زیاد

نمیدونم چرا گریه ام بند نمیاد

قربونت برم نمیدونم چی بگم،

سلام مجدد به دوست عزیزی که ندیده ونشناخته وقت گرانقدرش رو دراختیارم گذاشت.😍

ازصمیم قلبم برات بهترین آرزوهارو دارم💖💖💖

حقیقتا این مسئله خیلی زیاد روح وروان منو درگیر کردوبهترین دوران زندگیم و مخصوصا کودکی ام رو به فناداده😩😥

متاسفانه اون روز عمه پانزده ساله وعموی چهارده ساله ام محض خنده وشوخی بزرگترین ظلم رو درحق من کردند😥البته اونا هیچوقت نفهمیدند که بامن چیکار کردند،ولی من باتمام علاقه ایی که بهشون داشتم ودارم هرگز بهشون نگفتم که سر من چه بلایی آوردن(البته عموم سال۸۳درسن۲۷سالگی تو تصادف فوت شدن😭😭😭).

بگذریم....

من وقتی شروع کردم به خوندن مطالبتون حالمم یواش یواش منقلب شد،اشکام سرازیر شد و تنم یخ کرد وقلبم به طرز عجیب وغریبی ضربان گرفت بحدی که انگار داشت از شکمم میزد بیرون(پسر۱۵ماهه ام داشت شیرمیخورد که بادیدن حالم رفت پیش خواهرش😭)اما خودم رو آروم کردم تا بتونم تا تهش برم،وهرچی جلوتر رفتم گریه هام بیشتروبیشترشد و به هق هق رسید،بحدی که درآخرش بچه هامو سفت بغل کرده بودم وزار میزدم و واون لحظه آغوش دختر۷ساله ام برام فوق العاده آرامش بخش بود😃

نمیدونم اسم این حالم چی بود؟اما یه جورخاصی سبک شدم،واقعا دلم برای خودم و اون لحظه هایی که به این حالت دچارمیشدم سوخت،دلم برای بچه هایی که دربطن مادری که تو نه ماه بارداری گهگداری ازین نوع حمله ها داشت سوخت،ازینکه من مسبب یه سری مشکلات شاید در وجودشون شده باشم😩.

دلم گرفت،نمیدونم بگم شانس،بخت،اقبال،یا بگم مشیت خدابوده که من اینجوری باشم.😩

همیشه باخودم میگم چرا خدا کمکم نمیکنه که من خوب بشم،آخه این زندگی تهش همون یه دونه راه رو داره،چرا من نباید باآگاهی وبادلی که شاده برگرده پیش معبودش.

حتی سه سال پیش یک روز غروب به حدی حالم بدشده بود که دراتاق روبستم وباصدای بلند زار زدم وگفتم خدااااا خودت یه کاری کن که وقت مردنم این هراس لعنتی همراهم نباشه،یه کاری کن با آرامش بمیرم😭حتی عکس عموی مرحومم رو گرفتم و با فریاد گفتم همه ش تقصیر تو بوده،ببین با من چیکارکردی،آخه گناه من چی بود که دوتاتون سربه سرم گذاشتین و خندیدین،چرا وقتی گفتم من نمیخوام بمیرم دوتاتون زدین زیر خنده و منو مسخره کردین😭بهش گفتم دلت برام بسوزه،دلت برا دخترم بسوزه داره با یه مادر روانی زندگی میکنه،چرا کمکم نمیکنی،ببین من از مردن میترسم😭

اما هیچ چیز تغییر نکرد.بعضیا وقتها میترسم نکنه خدا بچه هامو اول ازم بگیره😥نمیدونم،همش میخوام یه جوری خودم رو متقاعد کنم ولی هیچوقت نشد ونمیشه.

خیلی ترسناکه فکر کردن به قبر تنگ وتاریک،سرد،نمور😭پراز حشرات و کرم😭😭😭

اما برام لذت بخش بود ازاون خدایی که شما و دوستانی که تجربه مرگ رو داشتن توصیفش کردین.

من فقط میخوام به خودم آرامش بدم،تا بتونم مادر خوبی برای بچه هام باشم،البته اینم بگم تا امروز نذاشتم حتی بچه هام یا شوهرم از شدت این مشکلم بو ببرن😥حتی برای آروم شدن خودم به خودم تلقین میکنم که به همه میگم هر وقتی که مردم منو بذارن تو قبر بابابزرگم(آخه یک علاقه غیرقابل توصیفی بین من وایشون وجود داشت)میگم اونجا بابابزرگ هست نمیترسم،اون آرومم میکنه،مراقبمه😩.

ولی واقعا موندم،و نمیدونم چی درسته وچی غلط.

باخودم میگم یه روزی ام نوبت من میشه،چطور بچه هاموبذارم وبرم،بعده من بچه هام چی میشن.

خونه پدرشوهرم دیواربه دیوارقبرستون،همش باخودم فکرمیکنم بلاخره منم میرم اون زیر(من برام سخته کناراومدن با این مسئله عزیزم😭😭😭😭سرت رو دردآوردم😥😥😥)

چرا اینقدر بدشانسم،اونجایی که گفتین روح خودش قبول میکنه که چه جوری به دنیا بیاد خیلی خوشم اومد وباخودم گفتم ای کاش روح من هم بدون مشکلات بود😩

بعضی وقتا فکر میکنم خدا دوسم نداره،آخه پس کی وکجا من باید ازین درد خلاص بشم،کی میتونم یه زندگی عادی داشته باشم.

شوهرم گاهی وقتها که خیلی فشارزندگی خسته ش میکنه میگه دلم میخواد بمیرم تا به آرامش برسم،میگه احساس میکنم تنها با مردنه که به اون چیزی که میخوام می رسم ومن باخودم میگم چجوریه که انقدر راحت از مرگ حرف میزنه در صورتی که من حتی نمیتونم بهش فکر کنم.😥

چقدر خوبه که شما روانشناسی،چقدر خوبه که خدا اینقدر مهربون شما رو آفریده که وقتت رو در اختیار آدمهایی میذاری که هیچ شناختی ازش نداری.

من سپاسگذار خدایی ام که سپاس رو جلو راهم گذاشت تا شاید کمکی باشه برای روان بیمارم.

من میخوام شروع کنم تاپیکتون رو از اولش بخونم،امیدوارم خدا کمکم کنهکنه،البته به وسیله شما دوست بسیار عزیز.

میدونم زمان زیادی میبره،اما باهر پستی ازشما رو که خوندم لایک میکنم تا تشکری باشه از روح بزرگتون

بازم ممنونن

سلام خدمت دوست بسیار عزیز ومهربانم که خداوند روح بزرگ و قلب مهربانی رو به اون هدیه داده.

حقیقتا هیچوقت فکرنکردم اونهاروبخشیدم یانه،چون خیلی دوسشون داشتم ودارم،ومخصوصا عمو،هرگز بفکرم نرسید باید حلالش کنم،یعنی کینه ایی ازش به دلم نداشتم....

واینکه حتما درمواقعی که بچه ها خوابن تاپیک رو میخونم،چون دوست ندارم آشفتگی روحی من روی اونا اثر منفی بذاره،ممنون از تذکر به جات عزیزدلم.

وبابابزرگ،وقبری که نمیدونم چرا دلم میخواد اونجابخوابم،

بی جهت سالهاست دلم میخواد،چون همونجورکه گفتم احساس آرامش میکنم شاید از فکراینکه یکی دیگه کنارمه.

اما بقول شما اون فقط جسم زمینیشه وخودش درآغوش عشق الهیه.ومن چقدر دلم میخواد این آغوش عشق الهی رو درک کنم وبه آرامشی برسم از جنس خدای مهربان.

یه دوستی دارم،کلا اهل نماز و روزه و اینجورچیزا نیست،ولی بقول خودش خداروخیلی قبول داره،ایشون یه خاله ایی داشتن فوق العاده زیاد مذهبی و معتقد،هرچی این دوستم به قیامت ودنیای مرگ بی اعتقاد بود،اما برعکس خاله اش یک جوری از اون دنیا صحبت میکرد که انگار رفته دیده وکاملا میشناسه،واین دنیا وزندگیش رو هیچ میدونست وهمه چی رو برای بعد ازمرگ میدونست،(البته من خاله دوستم رو ندیدم واینارو از زبون دوستم میشنیدم)تا اینکه خاله ایشون بیمارستان بستری میشن ودکتراهم جوابشون میکنن،ودیگه امیدی به ادامه حیاتشون نبوده،دوستم میکفت هر روز خاله ام رنجورتروبی حال تر بود ولی لبخند از لبش کنارنمیرفت،ومیگفت من که دارم میرم دیگه غصه چیو بخورم بذار با دیدنتون شاد بشم،وبعد چندروز میگفت یه خاله دیگه شون باهاشون تماس گرفت که همه پاشین بیاین بیمارستان حال خاله خانم خوب نیست میخواد شمارو ببینه،

دوستم گفت رفتیم دیدنش اونقدر رنجور شده بود که حد نداشت با این حال با لبخند رو به ما اسم تک تک مون رو برد وباهامون دست داد وگفت مراقب خودتون باشین و خداحافظی کرد باهامون،وآروم چشاشو بست وباهمون لبخند رفت،میگفت اصلا یه جوری به اطرافش نگاه میکرد و لبخند میزند که آدم رعب میکرد.

حقیقتا برام این مورد جالب بودوخیلی دوست داشتم بدونم تو فکرخاله خانم چی میگذشت که انقدر سبک بود و راضی.

یادمه مادربزرگه خودم که داشت جون میداد،با ارامش درازکشیده بود وانگار از خستگی نا نداشتش(بعدیک دوره مریضی طولانی وشیمی درمانی که جواب نداد)ماکه اطرافش بودیم گریه میکردیم،وفقط با صدای هق هق مون که یهو از دستمون در میرفت،آروم لای پلکش روباز میکرد ویه نگاهی میکرد ودوباره چشاشو میبست،شماش انگار شیشه ایی شده بودن،انگار یه مدلی بود که غیرمارومیدید،مادرم که تمام مدت بیماریش ازش پرستاری کرده بود تا لحظه آخرکنارش بود ودستشو محکم نگه داشته بود،مادربزرگم یهو چشاشو بازمیکرد ونگاه مامانم میکرد ویهو دست مامانم ول میکرد،

ومدام دستاش رو تو هوا تکون میداد انگارکه میخواد چیزی رو بگیره ولی نمیشد،چون تا دست مامانم رو میگرفت وچشماشو بازمیکرد ومیدید اونچیزی که میخواست نیست دوباره ول میکرد،باورکنید لحظه عجیبی بود،شاید همه اش ده تا پانزده دقیقه زمان برد که قلبش دیگه نزنه،اما خیلی آرامش داشت،هیچ تقلایی نکرد(آخه شنیده بودم خیلی ها موقع جون دادن تقلا میکنن وحالشون بد میشه)مادربزرگ با آرامش درازکشیده بود،وفقط همین حرکتش برام جالب بود،پایین پاش نشسته بودم وبا خودم فکر میکردم حتما داره باباشو میبینه(آخه مادربزرگم وقتی دو یا سه ساله بوده پدرش روازدست داده بود،وهیچوقت هیچ تصویری ازش توی ذهنش نداشت ویکی از آرزوهاش دیدن پدرش بوده)

اون روز کنار مادربزرگی که یواش یواش داشت از پیشمون میرفت،یه جورایی به حالش غبطه خوردم یه جورایی هم ترسیده بودم.اونروز عزرائیل تو اتاق مابود کنارمابود وداشت ماموریتش رو انجام میداد ومادربزرگ رو میبرد.

ومن عمیقا به این فکرمیکردم که چطوره که دوتا جهان در این لحظه  تو یک اتاق وجود داره.

سپاس عزیزم،من ازدیروز تا الان یه حسی دادرم که شبیه هیچ حسی که تا الان تجربه کردم نیست،یه جور خلاء،یه جور سبکی،یه جور آرامش....نمیدونم واقعا اسمش رو چی بذارم.....شاید واقعا مغزم وفکرم این کمک الهی از سمت خداوند رو پذیرفته وداره میپذیره که دیگه نترسه......نمیدونم سپاس جان ولی یه حس خوب درونی دارم که ازش خوشم میاد.....ودلم میخواد همینجوری همراهم باشه.

میدونم راه درازی در پیش دارم،ویک شبه نمیشه که این ترس بیست وهشت ساله رو دور بریزم،اما شاید بقول شما اینبار واقعا خدا خواسته وداره کمکم میکنه....

من واقعا به کمک خدا ودلگرمی انسانی مثل شما احتیاج دارم.همیشه ازخدا میخواستم یه راهی جلو پام بذاره وکمکم کنه وبگفته شما مطمئنن این همون راهه،میخوام استوارباشم وکم نیارم،شماهم لطفا تنهام نذارین.

میخوام موفق بشم،میخوام وجودم به آرامش برسه.

عمه ام(همونی که منو ترسوند)ایشون تحصیلات حوزوی دارن وهمسرشون هم روحانی هستن،البته گاهی وقتها که صحبت ازمرگ میشه نه اینکه بد صحبت کنن نه ولی لحن صحبتشون طوریه که منو بیشتربه هراس میندازه(ولی صحبتهای شما آرومم میکنه)مثلا یه بار داشتن از عشق عمیق ودوست داشتن خدا نسبت به ماآدمها میگفتن ازینکه وقتی که مردیم و مارو گذاشتن تو قبرمون،روح که میبینه جسم تنهاست میره توقبر پیشش،واون اگه بدونه که خدا چقدر دوسش داره،که لحظه که متوجه این مسئله میشه پا میشه وسرش میخوره به سنگ لحد(وهنینجور داشت ادامه میدادکه من داشتم به مرز بیهوشی میرسیدم که از اتاق زدم بیرون)نمیدونم اون کاست ثوتی سیاحت غرب که یک مدت همه جا بود رو شنیدین یا نه،ولی من شاید پنج شش باری اونو گوش دادم،دقیقا بعدازمرگ پدربزرگم بود،نمیدونم چرا هیچوقت نتونستم باهاش ارتباط بگیرم یا حرفاش رو باور کنم.شاید واقعا سبک حرف زدن آدمها متفاوت باشه،،،که به دل ادم بشیه یانه...

سرت رو درد آوردم شرمنده،برات از ته قلبم عمیقا آرزو میکنم که هرآنچه که حقته و لیاقتش رو داری هدای مهربون سر راهت قراربده،خدا بچه هاتو برات نگه داره که داری کمک میکنی بچه های یک مادره نا آروم به آرامش برسن..