من تا وقتی یادم میاد مادرم میگفت مهم نیست تو زندگی بار رو زن برداره یا مرد.مهم اینه که بار رو زمین نمونه. ما دو تا بچه بزرگ کردیم هر کدوم که در دسترس بودیم به بچه ها رسیدیم مدرسه بردیم به درسشون رسیدیم خلاصه هرچی.
امروز یه نفر رو دیدم که شوهرش نبود به بچه نمی رسید . حتی یه مدرسه بردن ساده رو مینداخت گردن پدرشوهر . شاخ درآوردم
العان طرفداراشون میان میخورنت
ولی همونا عزیزترن همیشه
دقیقاااااااااا
خب شاید مشکلی داره که نمیتونه ما که تو زندکیشون نیستیم
اونا زرنگن نه شما
عرج و قرب اون‌زنا بیشتر نه شما
قدر اون‌زنا بیشتر دونسته میشع
قبول دارم ولی واقعا همینا عزیز ترن
چه در چشم شوهر چه در چشم خانواده شوهر، عزیز هم نباشن حساب میبرن ازشون
احسنت به مادر شما.
از نظر من مهم‌ترین ستون پایداری خانواده، روحیه‌‌ی فداکاری بین تمام اعضای خانواده است.
خانواده‌ای که برای بار بیشتری به دوش کشیدن درش رقابته، خانواده‌ی خوشبخت و صمیمی و اخلاقیه و خانواده‌ای که سهم‌خواهی و شانه خالی کردن از مسئولیت و... درش باشه خانواده‌ی از هم‌گسیخته و پرتنش.
باشه اولین مورد به بچه شیر نمی‌داد و خیلی هم ادعای باکلاسی میکرد منم همش پیش خودم میگفتم چرا باید یکی همچین چیزی شیرینی رو کسرشأن بدونه و فلان بعداً به روز گریه کرد و فهمیدیم که بنده خدا سرطان داشته و کسی نمی‌دونسته و نمی‌شده کلا شیر بده
دومین مورد هم برای یه مرد قضاوت کردم زنش نه کار خونه میکرد نه به بچه ها می‌رسید این خودش حتی شب بچه رو نگه داشتن رو هم گردن گرفته بود و بقیه روز رو هم می‌ذاشت پیش مامان بزرگش بچه رو فهمیدیم که خانمش تهدید می‌کرده که به من بگی پاشو خونه رو جمع کن یا نهاد بزار بچه رو از پنجره طبقه ششم میندازم پایین و فلان زنش مهریه رو گرفت و رفت ها ولی خب بلاخره....
