2777
2789

من بهشون احترام میزارم و میدونم اگه روزی نباشن زندگیم چقدر سخت میشه و بی پناه میشم 

 ولی احساس میکنم خیلی دوسشون ندارم بخاطر یه سری رفتارایی که تو بچگیم باهام داشتن که تاثیرش تو شخصیتم و رفتارم موندگار شد

البته بابام محبتشو بیشتر بروز میداد یکم مهرش تو دلم هست ولی مادرم نه.با اینکه مادر دلسوزی بوده برام ولی خیلی مهر و محبت نداشت باهام مثه بغل و بوسیدن البته تو بچگیم منظورمه الان که دیگه نیازی به این کاراشون ندارم

واسه همین از لحاظ محبت و احساسی هیچ حسی بهش ندارم 


فقط و فقط و فقط خب چون باهاشون زندگی میکنم وابستشونم تا حدودی و میدونم اگه هر کدوم نباشن چقد زندگی واسم سخت میشه


بنظرتون عادیم؟(بازم بگم احترامشونو نگه میدارم بچه ایم نیستم که توقع چیز خاصی ازشون داشته باشم و از لحاظ مالی اذیتشون کنم)

نمیدونم چرا یه دفعه ای حواسم رفت پی این مسئله


احترام واجبه

ولی دوست داشتن، نه...

دخترکی شاد در من می‌زیست...که چونان شاپرک، به این‌سو و آن‌سو میپرید...خیال پرواز داشت... و آرزوی پروریدن نسلی...پر از غصه شد...از رویاهایش دست کشید...هنوز پا به سن نگذاشته بود که پیر شد...پولکِ بال‌هایش ریخت... پَرپَر شد...

الان که دارم اینو برات می‌نویسم، کاملاً رایگانه، ولی واقعاً نمی‌دونم تا کی رایگان بمونه!
من و دخترم بدون حتی یه ریال هزینه، یه ویزیت آنلاین از متخصص حرفه‌ای گرفتیم. کامل بدنمون رو آنالیز کرد، تک‌تک مشکلات رو گفت و راه‌حل داد.

خودم کمر و گردنم خیلی مشکل داشت، دخترم هم پای ضربدری و قوزپشتی داشت… و باورت میشه؟ همه‌ش رو درست کردیم!

اگه تو یا یکی از عزیزات مشکلات اینجوری دارید، همین الان تا دیر نشده نوبت ویزیت 100% رایگان و آنلاین از متخصص بگیرید.

ارسال نظر شما

کاربر گرامی جهت ارسال پست شما ملزم به رعایت قوانین و مقررات نی‌نی‌سایت می‌باشید

2790
2778
2791
2779
2792
پربازدیدترین تاپیک های امروز