خیلی وقتی دیدم مادره تحصیلات خودش رو بخاطر بچه ش رها کرده و گذشت کرده تا اون درعوض ب موفقیت برسه...
من خودم ب شخصی نمیتونم همچین چیزیو درک کنم
ک مثلا من دانشگاه رو ادامه ندم چون اون باید درس بخونه
طاقت شو ندارم...
ن اینکه آدم خودخواهی باشم ها
ولی دوست ندارم خودمو فدا کنم آخر سر هم من تنها بمونم اونم بره پی زندگیش تازه طلبکارم باشه ک چرا همه چی بهترین نبود...
بعد من بمونم و کلی حسرت و زندگی ک فقط یکبار تکرار میشه
برای همین قضایا شاید از ازدواج بدم میاد
و بش فکرم نمیکنم...
نظر شما چیه اینکار درسته؟