بچه ها یه سوال
اونایی که سرشون هوو میاد ، اگه طلاق نگیرن و تنها دلیل اینکه طلاق نگرفتن این باشه که نمی خاستن بچه یا بچه هاشون زیر دست نامادری (نامادریی که ذات درست نداره اومده روی خونه و زندگی یه زوج دیگه هوار شده) بزرگ شه و به زندگی توی این شرایط ادامه دادن، به نظرتون خیلی قلب بزرگی ندارن؟ که کل عمرشون رو فدای سلامت روانی بچه هاشون کردن؟
میشه با منطق جواب بدید لطفن؟
اینم عرض کنم که اگه طلاق می گرفتن پدر حضانت رو نمی داد به مادر