يه مادرم كه ديگه كم آوردم

عزیزم خوب شما خودت رو از هر کمکی میخوای محروم کنی خوب معلومه کم میاری... میگی پرستار نمیخوام و مشاوره هم نمیرم

ببین عزیزم قدم اول برای داشتن آرامش اینه که بپذیری هر انسانی توانایی ها و محدودیت هایی داره و ممکنه جایی کم بیاره پس تو هم ممکنه خسته بشی و طبیعیه... دوم اینکه اولویت زندگیت رو مشخص کنی الان اولویت شما تربیت و آرامش بچه ت هست پس تا دو سه سالگیش از چیزای دیگه به خاطرش بگذره... حالا اگه خونه به هم ریخته یا غذا نپختی اشکال نداره میگذره اما اول آرامش تو و بعد بچه مهمه.... سرمایه بزرگ زندگیت داشتن یه بچه سالم هست که وقتی بزرگ شد آرامش داشته باشه و دچار استرس و اضطراب و کمبود اعتماد به نفس نشه ... این سرمایه ارزش این رو داره که الان از خیلی چیزا بگذری و رو خودت کار کنی

عزیزم این روزا میگذره و بزرگتر که بشه آرومتر میشه 

دختر منم کمی بدقلقه 

 حتی وقتی باباش خونست هم نمیتونم دستشویی برم میاد پشت در گریه میکنه 

منم بعضی وقتا خیلی عصبی میشم و دعواش میکنم 

عزیزدلم یه چیز دیگه اینکه به این فکر کن این بچه جز شما هیچ پناهی نداره ... همه امنیت و آرامشش تویی.. اگه داد بزنی و احساس نا ارومی تو رو ببینه تمام ستون های اعتماد و امنیتش به دنیا از هم پاشیده میشه... وقتی ارزش خودت رو بدونی و بدونی چقدر مهم و تاثیرگذار هستی به نظرم آرومتر میشی پس مرتب این نقش مهم خودت رو به خودت یاداوری کن

الان برنامه ریزی کردم تا وقتی بیداره میشینم کنارش اونم ارومه و بازی میکنه فقط خوابید میرم سراغ بقیه کارهام 

قبلا میرفتم به کارام برسم این همش گریه میکرد هم خودم تمرکز نداشتم و بیشتر خرابکاری میکردم  به جای کار 

هم بچم بسکه گریه میکرد به نفس نفس میفتاد 

الان هردوتامون ارومتریم 

میدونم عزیزم دست خودت نیست اما تمرین کن مثلا یه دفتر یادداشت بذار و هر دفعه تونستی به عهدت وفا کنی توش یادداشت کن و وقتی چند بار موفق شدی یه هدیه واسه خودت بخر ... به نحوی خودت رو تشویق کن... 

درست میشه 

به من ثابت شد هرچی من بیشتر ارامش داشته باشم اونم ارومتر 

بزار خونت بهم بریزه براش وقت بزار باهاش بازی کن بالاخره که میخوابه به همه کارات میرسی 

عزیزم شما هم مامان خوبی خواهی بود فقط کافیه قدر خودت رو بدونی و از خدا کمک بخوای... حتما حتما خدا این لیاقت رو تو وجودت دیده که شما رو مادر کرده... پس هر وقت کم آوردی سعی کن آروم بشینی و به خودش پناه ببری و بهش بگی کمکت کنه توانایی هات رو بشناسی و بتونی به وجود بچه ت آرامش ببخشی... تو دو سال اول زندگی بچه در آغوش گرفتنش خیلی تاثیر زیادی تو آرامش آینده ش داره... حتی اگه به هیچ کاری نرسیدی مهم نیست اما آغوش همیشگیت رو ازش دریغ نکن بذار تو این دو سال امید و امنیت تو وجودش رشد کنه بعدا هم خودش آرامش خواهد داشت هم موجب آرامش مامان خوبش میشه

آفرین قانونش همینه هرچه آرامش مادر بیشتر بشه بچه آرومتر خواهد بود