عادت کردم همهههههه چی بگم چه بد چه خوب بچم نیسم 21 سالمه
اگه دروغ بگم بهشم دلم طاقت نمیاره و بعدا راستشو میگم حتی اگه دلش بشکنه و چقدر دلش شکسته تاحالا بخاطر دروغام خدا لنتم کنه
حالا الان 9 روزه بهش دروغ گفتم دارم درسامو میخونم کارام دار خوب پیش میره چقدرم ذوق کرده مسافرته میگ درچه حالی بهش گزارش الکی میگم
و الان دارم از عذاب وجدان میمیرم و میدونم اگه بفهمه نه روز بهش دروغ گفتمم اشکش درمیاد ولی اگ نگمم تو دلم غوغاعههه
اگه درک نمیکنید یا چاره ای ندارید لطفا جواب ندید چون حالم خیلیی بده
وای عین من ک همچیو ب همه میگم بعد هیچکی هیچیو بمن نمیگه...
منم مثل توام🥲
هر موضوعی که درت نهادینه شده. و نمیتونی تغییر ش بدی؛ ریشه در کودکی داره. یه جای آروم برای خودت بشین بنویس که چه دلیلی میتونه داشته باشه این رفتار ؛که در کودکیت ریشه داشته باشه
خب عادتیه خود مامانم بهم یاده داده خودم میدونم اینو از بچگی گف همدم همراز فقط مادرته و همهههه چیو حتی ریز به ریز زندگیتو باید بگی
بچگی ساده بود ولی الان که بزرگتر شدم نمیتونم دردامو بهش بگم چون اگه ی ترک قلب من از دردش ورمیداره قلب اون از شنیدنش ده تا ترک ورمیداره ولی میدونم اینجوری با گفتن سبک میشم ولی میبینم چقدر مامانم شکسته میشه میخوام جلوی دهنمو بگیرم ولی نمیتونممم
