من به شخصه از وقتی یادم میاد ترجیحم این بود که آدما دوسم داشته باشن، به هر قیمتی:) هرچقدر کوچیکم میکردن هرچقدر شوخی های نامناسب باهام میکردن خم به ابرو نمیاوردم که مبادا یه موقع دیگه دوسم نداشته باشن
اما یه روز به خودم اومدم دیدم نه تنها از این دوس داشتنای سطحی چیزی عایدم نشد و هر روز تنها تر از دیروز شدم بلکه دیگه وجهه و شخصیتی هم برام نمونده و هر کی هر جوری دلش میخواد باهام رفتار میکنه...
تصمیم گرفتم از همون لحظه خودمو تغییر بدم
دیگه به کسی اجازه نمیدم باهام هر شوخی ای که دلش میخواد بکنه! دیگه به کسی اجازه نمیدم منو به عنوان گزینه یدک استفاده کنه برا وقتایی که گزینه اصلی در دسترسش نیس!
به کسی اجازه نمیدم از خوب بودنم سواستفاده کنه
دیگه واقعا برام مهم نیس دیگران در موردم چه نظری دارن، یا اینکه تنها میمونم یا نه :)
برام حال خوب خودم مهمتره، واقعیتش از این سبک زندگیم احساس رضایت بیشتری دارم
شما چطور؟ ترجیحتون دوس داشته شدنه یا صاحب ارج و قرب بودن؟
