یادمه ازت یه کوهی ساختم پشتم که هیچ جوره خم نمیشد و انقدی تودلم بزرگت کردم ک الان نمیتونم باور کنم چیکارکردی باآیندمون...
ذره ذره قلبمو سوزوندی...
دونه دونه پفک هایی ک باذوق گذاشتی تو دهنم و بالا آوردم
من کل وجودم و باکاری ک کردی بالاآوردم...خوشی امروزمون و بالاآوردم
من یه شبه فهمیدم هیچکسو ندارم...یه شبه تنها شدم
یه شبه تموم خوشیام تمومشد
بازم میتونی توچشمای زهرای مظلومت نگاه کنی؟ اصلا میتونی معذرت خواهی کنی؟
زهرایی ک برای رسیدن ب تو قید چشماشو لحظه های خوشش و زد
زهرایی ک نخوابید.نخورد.نگشت.نخندید تا روز رسیدن بهت برسه...
و درست جایی ک احساس خوشبختی کرد یه گلوله زدی تو قلبش و تموم وجودشونابود کردی
اگر این تایپیک و میبنی بدون باعث شدی دلم ازته ته ته قلبم برای خودم بسوزه
باعث شدی خوردشم بشکنم باعث شدی بمیرم میفهمی؟
دیگه حالم خوب نمیشه واگر مامانم پیرنمیشد اگر حرف نمیشنید امشب تموم میکردم این زندگیو
تو باعث شدی زندگی کنم ولی الان زندگیوازم گرفتی
باورت میشه جسم نسبت بهت این شدع؟همه ی وجود من زندگیم نفسم عشقم عمرم....خداحافظ
بلد نیستم تایپیک و قفل کنم
کسی کامنت نزاره🙂
