سلام
من تازگی میرم دانشگاه یه پسر دو ساله دارم
طبقه بالای مادرشوهرمم یه سری روزا همسرم خونس و روزایی ام که نیست مادرشوهرم از پسرم مواظبت میکنه اما من همش یه حس عذاب وجدان نسبت به بچم داره میگم نکنه دارم در حقش ظلم میکنم
از وقتی میرم خیلی حس و حالم نسبت به خودم بهتره حتی رابطم با بچمم بهتر و مهربون تر شده اونم آروم تر شده اذیت نمیکنه و بچه خیلی خوبی
ولی یکم از لحاظ غذایی اونجوری ک من خونه هستم بخش رسیدگی نمیشه اما اونطورم نیست ک گرسنه بمونه
میشه شما دلداریم بدی بهم بگید حس عذاب وجدانم درسته یا اشتباه میکنم اگر اشتباه چیکار کنم این حس نداشته باشم
