یعنی تا جایی که میتونیم تمام تلاشمون در این جهت باشه که در تمام ابعاد مستقل باشیم و به خودمون متکی باشیم،
در تمام ابعاد مادی و معنوی
مثلا در همین مثالی که گفتین، به طور مثال خیلی هم خوبه که من برای رضای خدا دستگیر بندگان خدا باشم و کمکشون کنم، به خصوص نزدیکان و عزیزانم
اما باید تلاش کنم قصد و نیتم تنها رضای خدا باشه و بس
نه اینکه توقع داشته باشم چند صباح دیگه خواهرم واسم جبران کنه .
قبول دارم واقعا سخته و نیاز به خودسازی داره ، اما نکته ش در همینه که همین رنج و سختی هست که باعث رشد و تعالی انسان میشه.
در آرامش و راحتی رشدی وجود نداره!
و نتیجه لذت بخش دیگه ای هم که داره آرامشه👌
اگه دقت کنیم میبینیم ریشه بسیاری از ناراحتیها، دلخوریها، تنش ها، استرس ها، در همین توقع داشتن از دیگرانه.
وقتی چشمداشت و توقعمون از آدما قطع بشه دیگه دلیلی برای ناراحتی و غصه های بی مورد نیست.