ترسم از همینه.چون جدیدا دارم بهش فکر میکنم.قبلا حتی به خودم اجازه نمیدادم به ازدواج بدون اینکه استقلال مالی داشته باشم فکر کنم اما زندگی روی دشوارشو داره نشون میده انگار...
بدتر از اینها والدینی هستن که اصلا درک نمیکنن و بشدت شرایط روحی نامناسبی رو برای ادم ایجاد میکنن
من خودم یه دنیا دلم گرفته. هیچی دیگه خوشحالم نمیکنه. ناامیدم خیلی زیاد…
بله تاپیکتونو خوندم و متاثر شدم واقعا...ولی خب از طرفی چون والدین من خیلی تو زندگی مشترکشون باهم مشکل داشتن و اشتباهاتشون خیلی زیاد بوده تا جایی که خیانت هم بینشون اتفاق افتاده اعتماد کردن برای من خیلی سخت تر از چیزی که فکر میکنید شده...واقعا شک میکنم به همه آقایون با کوچکترین چیزی و ازدواج خوب مثل یک امر نشدنی میمونه برام. پدرم هم هیچ حریمی برام قائل نمیشه و همه وسایلمو وقتی خونه نیستم میگرده حتی به حساب بانکیم دسترسی داره ب واسطه شغلش و هر ریالی که خرج میشه باید دلیلش توضیح داده بشه. بشدت شکاک هست و جوری رفتار میکنه انگار من خودم عقل و قدرت تصمیم گیری ندارم.با حرفا و کنایه هاش بخاطر اخلاقم که زیر بار حرف زور نمیرم و از قدرت نمایی هاش نمیترسم بشدت آزارم میده و دائم سعی داره بفهمونه که همه کاره من هستم. طوری که همه ساعتایی که خونه هستم فقط برای غذا خوردن از اتاقم میرم بیرون.حتی کتک کاری های شدیدی داشتیم باهم. مادرمم از پسش برنمیاد که اذیتم نکنه. بشدت متعصبه و اجازه تکون خوردن به من بلند پروازو نمیده. درس میخونم و با این قضیه مشکلی نداریم خداروشکر اما چون تجربیاتتون تا حدودی شبیه منه خواستم لطف کنید راهنماییم کنید که چطور پیش برم این چند ماهه تا برای خوابگاه رفتن تو ی شهر دیگه مشکلات و تنش های بینمون به حداقل برسن.
