من بچم یا گریه میکنه، یا با پی پی اش درگیرم😐یا یوبس یا زور میزنه یا کولیکشه، یا گشنشه، یا اروغش، یا خوابش میاد😐
واقعا و به معنای واقعی کلمه وقتی واسه بودن با شوهرم تو تنهایی ندارم،چون وقتی هم نی نی خوابه از ترس رفلاکساش نمیشه تنهاش گذاشت و بریم تو اتاق....
الان من چیکار کنم
خو شوهرمم حق داره،کلی تو بارداری بخاطر اینکه مراعات حالمو میکرد باهم نبودیم، الانم ۱ماهو نیمه از زایمانم میگذره،
شماها میزاشتید بچتونو پیش مادرتون یا چیکار میکردید؟
ماهم این بساطو داشتیم تا بزرگتر نشه همین بساطه دیگ
هیچکار...
به بچه و کار زندگی رسیدم تا یکم بزرگتر شد منم حس و حالم بهتر شد
بچه داری اینچیزاام داره دیگه
یکم ترس هاتو کم‌کن وقت مناسب پیدا میشه
شما تنهایی بچه دار نشدی عزیزم....همیشه اینو یادت باشه که هر مراعاتی به خاطر بارداری و زایمان و....وظیفه پدر و مادر است
بچه داری سخته
ممکنه روابط رو محدود کنه
اون ساعتایی که بچه آرومه یا خوابه به همسرت برس
وای اگه مادرم نبود من الان مرده بودم سلامت باشن همه مادرا.آره چندساعت بزار پیش مامانت
تا چندوقت همینه باید کنار اومد همسرتون باید بپذیره
بعد فكركن من دوقلو داشتم چي كشيدم،،،
خدا صبرت بده
بذار زمان بكذره بچه زز نوزادي دربياد شرايطت بهتر ميشه
اگه منظورت رابطس ک وقتی بچه خوابه
اما خب پروسه بچه داری خیلی وسیعتر از ایناس
تازه باعث بوجود آمدن اختلاف تو بعضیا هم میشه یکیش خودم
من بدونه بچه هم نمیتونم حتا به خودمم برسم
رفلاکس داره بچم ولی میریم اتاق .ترس نداره که.منم دوماهه زایمان کردم بچه داری خیلی سخته دلم برا گذشته تنگ شده
به این دنیای بدون عدالت نمیارمش بجاش چن تا بچه بیسرپرست و به زندگی برمیگردونم😊
آره یه وقتی شاید بذارم اون‌جا بچه رو. یا وقتی خوابه، ولی حواسم بهش باشه
چاره‌ی دیگه‌ای نیست که. باید هوای مردا رو داشت دیگه
