بیایید هر چی میخواهید بهم بگید چون حقمه. نتونستم با بارداریم کنار بیام. دیروز سقطش کردم. مادرم شیرش رو حلال نکرد. و بقیه سرزنشم میکنن. خودمم مثل روانی هام. بغض و خفگی نابودم کرده کاش بمیرم. دیگه دلمم باحال دخترام نمیسوزه. نمیخام زنده باشم. این همه بچه رو میخام چیکار. خدا غضبم کرده فرت وفرت حامله میشم برا. آرامش دلم دعا کنید شرایط سختی دارم. خودمم و بچه هام طرد شده ایم از طرف خونواده شوهرم. پانزده سال. رابطه نداریم اگه عقل الان داشتم نباید یه بچه میاوردم کل زندگیم اشتباه. بر خلاف خونواده ها ازدواج کردیم. نمیدونم تا کی باید تاوان پس بدم این همه بی مهری و بی محبتی.
خب جلوگیری کنیییییددددد
رابطه اتون با همسرتون چطوره؟
چی شد؟ دختر بود سقط کردی؟
چند تا داری؟
هیچ نمیگم هیچ وقتی تو از بچت گذشتی که مادرشی من چه کنم که غریبه ام
واسه اینکه دخترن سقط میکنید؟
کاش خدا به من میداد😔
بپذیر و دیگه باخودت نجنگ از دستگاه جلوگیری استفاده کن و شاکر باش برای هرآن چیزی که داده و ازت گرفته و با زندگی نجنگ وقتی دیدی نمیتونی تغییرش بدی بسپار به خدا اون بهترین هارو میخواد حالام دیگه سقط شده و رفته دیگه خودزنی نکن و پیشگیری کن خودت رو ببخش و به زندگی ادامه بده ولی تکرار اشتباه رو نکن که این بد!
نمیدونم جواب این آزمایشات درست باشه. اینا که خطا زیاد دارن. توی هفت هفته واقعا سن حاملگی پایین درصد خطا زیاده. بهم گفتن دختره ولی تصمیم خودم. به سقط بود. چون زندگی خودم هم داغونه. میخام دخترا رو. یه جایی برسونم. جدا شم. واقعا نیاز به آرامش دارم. بخاطر دخترام. توی این جهنم زندگی میکنم
ببخشید جنسیت بچه چی بود؟
عذاب وجدان نداشته باش که انداختیش.عذاب وجدان اونایی باید داشته باشن که بچه بی گناهو میارن تو این دنیا یک عمر باید تاوان بده.بعدم دختره که میمونه واسه پدرو مادر.قدرشونو بدون من عاشق دخترم .ازدواج نکردم ولی اگه یه زمانی خدا و شرایط جور شد از خدا دختر میخوام دو تا
دیروز سقط کردم نتونستم کنار بیام فقط اشک میریزم. تا حد مرگ. رفتم. خون زیادی ازم رفت. بستری یم کردن بردنم اتاق عمل. امروز مرخص شدم. توان راه رفتن ندارم. من تهران زندگی میکنم تک و تنهاییم. خونواده هامون همه شهرستان. خونواده خودم. مادرم امروز بهش گفتم. بهام قهر کرد. آخه چرا مادرم. اینقد. نادون. چرا پشت دخترش نیست مگه نمی‌بینه این خونواده چه بلاها به سرم نیاوردن مگه از دستشون فرار نکردم. اومدم تهران چندساله منو ندیدن اول زندگیم تشویقم کرد بچه بیارم چرا مثل مادرای عاقل. رفتار نکرد من بفهمم حقم نیست توی این زندگی. بدون. جشن و لباس و عروس و جهیزیه. در حالی که هم خوشگل بودم دانشجو. دانشگاه دولتی فقط چون قبل از ازدواج رابطه نصفه داشتم از سر ترس. الکی وانمود کردم عاشقشم. در حالی که خونوادم. خیلی شناخته و سرتر بودن. بخاطر آبروی خونوادم. بر خلاف میل دو تا خونداده بهاش ازدواج کردم الان که فکر میکنم هیچ اتاقی نیفتاده بود. فقط ترس شدید باعث شد تن به این ازدواج بدم
مگه نمیگی بدن و اذیتت کردن چرا بچه میاری چرا ناراحت اینی که پسر نداری بهتر نیست این چرخه رو قط کنی و ازاین خانواده یی که ظالم یادشون میکنی پسر نیاری اصلا و مادرت حق داره چون بچه ای که بزرگش کرده چون جنین دختر بوده سقطش کردی
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
46 ثانیه پیش
47 ثانیه پیش
48 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
