من یه دختربچه نوجوون بودم و داداشم خیلی از من بزرگتر بود و احساس مسولیت داشت نسبت بهم. گفت اخه علی خودش ۱۷ سالشه.تو هم بچه ای. این چه رابطه‌ایه. بذار بری دانشگاه. با ادمای خوب و موقعیت‌دار اشنا میشی. الان فقط وقت درس خوندنته. نه مسیج بازی کردن و دل‌مشغولی الکی
. اون شبی که داداشم داشت منو دعوا میکرد، علی هم بیرون در اتاق،اونجا بود.دلش مثل سیر و سرکه میجوشید. همه چیزو شنید و گریه‌ش گرفت. پاشد رفت که با من و داداشم چشم تو چشم نشه. دیگه از اون به بعد داداشم چهارچشمی مراقب من بود.منم تصمیم گرفتم بیخیال جنگ اعصاب بشم و دیگه با علی مسیج بازی نکنیم
. تا یه سال بعد که هر دو رفتیم دانشگاه.هر دومونم درسخون بودیم و دانشگاه خوب قبول شدیم ولی توی دو تا شهر متفاوت. دیگه خیلی وقت بود از هم دور افتاده بودیم و فقط عید و تابستونا همدیگه رو تو جمع فامیل میدیدیم. ولی همیشه میفهمیدم که هنوز چشماش دنبال من میاد هر جا میرم و عشق من هنوز گوشه دلشه
. ولی من توی دانشگاه، کلی سرم گرم درس و دوستام بود و تعریف از خود نباشه، بخاطر روابط اجتماعی و چهره و تیپ خوبم، خیلیا تلاش میکردن بهم نزدیک بشن و خب برای منم که یه دختربچه ۱۸ ساله بودم و هیچوقت دوست پسر نداشتم و غیر از علی کسی تو زندگیم نبود، این توجه اونا واسم جذاب بود
. آخرشم با یکی‌شون دوست شدم و کلا علی تبدیل شد به صرفا یه پسردایی و رفیق بچگیام. و رابطه‌ی نصفه‌نیمه‌م با علی، تبدیل شد به خاطره‌ی قشنگ بچگی و نوجوونیم. با این حال هنوزم خیلی با هم صمیمی بودیم و دوست داشتیم همو. ولی مث دو تا دوست.
