آدم خیلی تنهایی هستم هیچچ فامیل و خونواده ای اطرافم نیست همیشه با بچه ها تو خونه تنهام نه رفت و آمدی نه مسافرتی نه حتی رابطه خوبی با همسر
دارم دق میکنم مدام باید پناه ببرم به قرص آرامبخش
کار خونگی دارم ولی ازونم خسته ام
یه زندگی دقیقا شبیه مادر من دیدم درک میکنم
جان
چرا جانم
من هشتادبم موزموبرمیدارم میرم
به دهه شصتی ها وام ازدواج میدن
متولد چندی؟
با بچه هات پاشو برو پارک
سرتو با اونا و زندگیت گرم کن
تو این فصل افسردگی زیاد میشع
منم همش توخونم دستامو نمیبینم مهمونی شلوغ باشه نمیرم بخاطر پسرم میترسم منم داغونم اصلن حسو حال ندارم کاری کنم هرروزم یجام درد میکنه
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
