مرا قضاوت نکن.....
آنچه که بر من گذشته حتی تصورش هم برایه تو سخت است......
پیش از آنکه درباره زندگی و گذشته و شخصیت من قضاوت کنی،
خودت را جایه من بگذار
از مسیری که من گذشته ام عبور کن....
هرگاه به جایه من زندگی کردی میتوانی درباره ی من قضاوت کنی....
بگو
من قبلا داستان زندگیمو گزاشته بودم
ولی افراد کمی خوندنش.... دوست دارم دوباره داستانم رو بزارم تا شاید به درد کسی بخوره....
دختر بچه ای از خانواده ی تقریبا فقیر....
با موهای بلند بافته شده... و یه عینک بسیار ضخیم...
که از شدت ضعیفی به شدت چندین بار خون دماغ شدم.
به خاطر خون دماغ شدن های زیادم
و اینکه انقدر پول نداشتیم که دکتر برم...
مستقیم رفتیم آرایشگاه و موهامو پسرونه کوتاه کردیم 😔
راستش صورتم به خاطر اون عینک های مسخره و حالا با موهایه کوتاه پسرونه خیلی زشت به نظر میومد.... خیلی خیلی لاغر و کوتاه قد بودم.... هیچ وقت رو نیمکت پام به زمین نمیرسید.... الان درک میکنم که چرا همیشه تنها بودم و کسی زیاد باهام دوست نمیشد....
سال اول دبستان تا سوم دبستان فقط یه دختر با هام دوست بود... خدا براش خوب بخواد... مثله فرشته بود برام...
ولی سال چهارم کلاسش جدا شد...
من تنها شدم...
شاید باورتون نشه
ولی ۲ سالی که از ابتدایی مونده بود رو تنها بودم
وقتی راهنمایی رفتم
اوضاع بدتر شد....
به سن بلوغ نزدیک میشدم... و صورتم به شدت موهایه ضائد دراورد....
گل بود.... به سبزه نیز آراسته شد....
تویه دوران رهنمایی هم یگ نفر فقط یک سال با من دوست شد.... بعد کلاسش جدا شد... و من تنها...
موقع گروه بندی تویه کلاس همیشه خجالت میک‌شیدم... زجرآورترین قسمت زندگیم بود....
چون آخرین نفری بودم که انتخاب میشدم... یا اینکه معلم منو خودش تویه گروه جا میداد....
چه روزهایه بدی
تند تند بزار
من دچار افت تحصیلی شدم...
تقریبا دچار افسردگی شدم... ولی کسی به دادم نرسید..
یادم میاد که ساعتهااااااا تویه خونمون تند تند راه میرفتم.... یادم نمیاد که به چی فکر میکردم.... یا اصلا فکر میکردم یا نه...
و خانوادم نمیدونم آیا متوجه این افسردگی و سرخوردگی من شده بودن یا نه..... چون کاری برام نکردن....
فقط یادم میاد که مامانم برا خاله م و زندایی م تعریف میکرد که تند تند تو خونه ساعتهاااااا راه میره....
برای افت تحصیلیم هم که خیلی مامانم باهام دعوا میکرد باهام.... خونه برام جهنم بود... مدرسه جهنم بود...
من خوندمش آخرش عالی بود❤️🖖🏻
خیلی متوجه محبت خاصی از سمت پدر و مادرم نبودم....
مادرم تو خونه قالی میبافت... پدرمم که گارگر بود... ۶ صبح میرفت و شب میومد
اوضاع روحی من خیلی داشت بد میشد....
هیچ آدم عاقلی نه تو خانواده نه تو فامیل نه تو مدرسه پیدا نشد که پیشنهاد بده منو ببرن دکتر.... به هزار و یک دلیل.... به خاطر افسردگی... به خاطر مشکلات هورمونی.... به خاطر قد خیلی کوتاه و لاغری بسیار زیاد.....
پسرها.... حتی پسرهای فامیل.... به خاطر قیافه م مسخره میکردن..... قلبم خیلی میشکست....
هر شب گریه میکردم....
خیلی گریه میکردم....
خوب یادم میاد....
گاهی حتی منتظر بودم شب بشه که گریه کنم.... 😔
لایک لطفا
پستارو بعدا بخون تند تند بذار
خیلی غمگین بودم......
این در حالی بود که اتفاقا تمام بچه های همسن من که تو فامیل بودن اتفاقا زیادی هم خوشکل بودن..... یعنی ژن خوشکلی تو فامیلمون ارثی بود..... هم از طرف پدری هم از طرف مادری.....
از طرف پدری و خود پدرم و عمو و عمه و بچه هاشون بور و سفید و خوشکل
از طرف مادری همه چشم و ابرو کشیده با چشمهایه درشت مشکی و مژهایه بلند و فر و پرپشت و لبهایه قلوه ای و موهایه پر و لخت مشکی درخشان.....
خوشکلیشون زبانزد بود..... نه اینکه من بگم خوشکلن.... به خصوص سمت مادرم.....
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
18 ثانیه پیش
19 ثانیه پیش
23 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
