داستان زندگی من (1)

اون لحظه...زیردلم خالی شد باز

و دنیا رو سرم خراب شد.و رفت.

روزای تلخی بود.دوستیه منو مرجان کات شد و من بودم تک و تنها

که عشقش و خواهرشو باهم از دست داد...

خرداد بودو من همچنان به عنوان اخرین فرصتم واسه جلب نظر دانیال درس میخوندم

با گریه و بدبختی..تک و تنها

مدرسه ها تموم شد و جشن اخر سال داشتیم.

کارنامه ها اومد و من معدلم شده بود 19/30

این سری کمترکسی تعجب کرد چون نمره های سرکلاسیم ب اندازه کافی این مسئله رو جاانداخته بود.موقع معرفی نفرات برتر،

و ذوق من که وقتی معرفی شدم چهره ی دانیال رو ببینم و پدرومادرم که بی صبرانه منتظر معرفی من بودند..

نفر اول دانیال... و اشک شوق من برای لبخند قشنگش نفر دوم یه دختر دیگه نفرسوم ک من بودم،معرفی نشدم و نفر بعد من معرفی شد به عنوان نفر سوم.

زندگیم تاریک و سیاه شد...غم دنیا تو دلم

سنگینیه دنیا تو سرم

و شرمندگیه من جلوی دانیال و خانوادم

اشک میریختم و از همکلاسیا تیکه و خنده که بهم میگفتن بچه ابتدایی (بخاطر گریه هام)

کارنامه به دست رفتم پیش خانم ساعی

نگاش کردم و اشک ریختم بدون پلک زدن

نگام کردو یه لبخند پر از نفرت زد

دیدم داره میاد جلو

مامان بابامم اومدن کنار من

نگای مامانم کرد و گفت :دخترای این دوره زمونه تو همین سن پایین دم از بی حیایی و عشق و عاشقی میزنن

حیف نمره برتر دادن به اینجور دخترا.. اینو گفت و بی ادبانه رفت

قلبم میخاست از جا کنده بشه نگای مامان و بابام کردم با ترسسس

گفتم من ک نفهمیدم منظورش چیبود

و خدا خدا میکردم ک نفهمن من دلباخته شدم وگرنه ابروم جلوشون میرفت. اونا هم چیزی نگفتن و بابام گفت قربونت برم بیا بریم خونه.

خدا بگم چیکارتون کنه...ادم های پست

مرسی دلداری 😁

هعی خدا...قلبم ب درد میاد یاد اون روزا میفتم.

یه نگاه به دانیال کردم.خوشحال و سرمست میخندید.یه نگاه پر از دلخوری به مرجان کردم.یه نگاه مظلوم و دلشکسته به بچه های مدرسه.و حرکت کردمو از کنار تک تکشون ک روی صندلی نشسته بودن رد شدمو با مامان بابام رفتم خونمون.سال سوم راهنمایی با یه موفقیت تحصیلی و کلی شکست و درد و رنج واسم گذشت و من هرروز عذاب میکشیدم و درد و از عمق وجودم حس میکردم

سوم راهنمایی تموم شد.

دیگه هیچوقت قرار نبود دانیال رو ببینم...

تابستون شد و منی ک بزرگ شده بودم با قلبی پر از رنج و دلخوری...هرشب هرررشب گریه میکردم و از پنجره خونمون به سمت خونه ی دانیال اینا ک اون سر شهر بود نگاه میکردمو اه میکشیدم..ولی دلم نمیخاست اشکامو دردامو کسی بفهمه.برعکس.توی جمع اینقد شوخی میکردم و مسخره بازی ک بقیه کلی بهشون خوش میگذشت و خبر از دل پر دردم نداشتن.تابستون با داداشم کشتی کج نگاه میکردیمو باهم مسابقه میدادیم.باابجیم صحبت میکردیمواشپزی میکردیم.با بچها میرفتم مسجد نماز میخوندیم.

ولی دیگه حال و حوصلم کمتر شده بود.منی ک اونهمه شیطون بودم و حتی تو تنهایی هامم شیطونیام سرجاش بود یه ادمی شده بودم ک عشق و خیانت رفیق اوایل افسردش کرده و بعدش بزور خودمو جموجور کردم تا کسی از حالم چیزی نفهمه..من قوی بودم و سرسخت

خیلی سعی میکردم دانیال و اتفاقایی ک طی این چندسال واسم افتاد و حقارت هارو فراموش کنم ولی نمیشد که نمیشد...

یه روز از روزای تابستون بابام اومد مرخصی و بهمون یه پیشنهاد داد

نه