ذات آدمیزاد اجتماعیه تنهایی در خورش نیست و باهاش نمیسازه هر چقدم خودشو گول بزنه
درد تنها بودن تو سن 50سالگی حس میشه که از بی توجهی بقیه اعضای خانوادت میری تو خودت چون باید به بچه و همسراشون برسن و اولویت کسی نباشی مثل الان نیست که جوونی و همه دور هم خوشین و تو همه مراسمای هم واجب میدونین باشین الان پدر مادر شما برای خواهر برادرشون چقد میتونن وقت بذارن؟دوست صمیمی هم همینطور کلا دوست جزو امیدهای آینده محسوب نمیشه فقط خانواده موندنیه
خدایی نکرده پدر و مادرم تو یه سنی میرن دیگ
وقتی از شاغل بودن و تنهایی و اکیپی تفریح رفتن اشباع شی
چیزیم که ممکنه خیلی آزارت بده نیاز مادر بودنه اینم جزو ذات یه خانم مادری و محبت کردن و دیدن بنای وجودشه