سلام بچه ها. من ۲۲سالمه دانشگام ی شهر دیگست. سه ساله دارم تو یه شهر غریب ک کسیو نمیشناسم دارم درس میخونم و از پس خودم برمیام. اونوقت وقتی میام شهر خودم انگار یه بچه دوسالم. جوری بابام و داداشم گیر میدن بهم انگار چیزی حالیم نیست. من حتی نمیتونم راحت با دوستم برم بیرون و بیام. میگن بشین خونه دوستت خواست بیاد ببینت میاد خونه و میره. میخوام برم بیرون کلی پرس و جو میکنن ک کجا با کی بیرون چ خبره. انگار من دلم نمیگیره من دوسندارم برم بیرون. فکر میکنن نیازم فقط آب و غذاعه. بخدا از وقتی دانشگاها تعطیل شدن افسرده شدم.انقد با ذوق رفتم کتابای ارشدمو جور کردم ک بخونم برا ارشد ولی وقتی رفتارا اینارو میبینم از زندگی بیزار میشم. فقط میگم کاش ی مورد خوب پیش بیاد ک ازدواج کنم مستقل شم. برم یجای دور که حتی خانوادمم نبینم. جالبش اینه ک هر خواستگاری ک میاد بابام بدون اینکه بمن بگه رد میکنه. انگار الان خیلی تو رفاهم. بخدا این حق من نیست من خیلی کمک خانوادم بودم هیچوقت خوبیای منو نمی بینن. خیلی دلم گرفته
من چند مورد از بچهای معروف اینستا رو دیدم ک این مشکلو داشتن قبلا
بعد میگفتن ک اول کمک میکردن تو خونه خیلییی...اگه باز بهترنشدن تنها راهش لجبازیه همین...😑داداش خودم همین تخس بودنو ادامه داد والان کاریش ندارن
سعی کن یه شغلی پیدا کنی کم کم مستقل بشی
قدرشونو بدون.
خوش بحالت که اینقد پدر و برادر به فکری داری.
بعدها میفهمی که چقد به نفعت بوده
وخدار‌و بارهاشکر میکنی برای وجودشون
اون شهری که درس میخونی یکار دولتی پیداکن شرایطش خوب باشه که نتونن نه بیارن موندگاربشی
همینکهداجازه دادن بری شهر غریب درست بخونی ینی بد دل نیستن
شاید زیادی توقع داری
بخدا مریضم کردن. انقد محدودم کردن اعتماد بنفسم صفره. تنها برم جایی دست و پام میلرزه. انقد استرس و اضطراب دارم ک میخوام برم پیش دکتر روانپزشک. جالب اینه ک خودشونو مقصر نمیدونن ک من اینجوری شدم. بهم میگن ازبس تو خونه ای استرس میگیری. اونوقت بیرونم ک میرم زهرمارم میشه.
