بت خانواده همسر را بشکنید

عزیزدلم، مرسی دوست مهربونم.

محبتت از همین راه دور رسید بهم.

هیچ وقت از توجه همسرت به اونها ناراحت نشو.

مادر و خواهرش هستند.

به نظر من هر مردی احتیاج داره با چند تا خانم دمخور باشه و محبت کنه و محبت ببینه، چه بهتر که این خانم ها از محارمش باشن.

ولی حق داری که بخوای بیشتر از اونها به تو هم محبت کنه.

زمینه رو ایجاد کن، ببین اونها چطور رفتار میکنن که محبت بگیرن؟

به قول یکی از دوستهای اینجا،  ببین دوست دختر،دوست پسرها چقدر همو میخوان؟

چون همش در حال غر زدن و نیش زدن و گله و شکایت نیستند.

کم پیش هم هستند،با روی باز،در زیباترین ظاهر....

اینها همش درسه،فقط کافیه فکر کنی و برای خودت تعمیمش بدی.

ببین عزیزم، تمام اون روزهای سخت همسرم هم کنارم بود و میدید.

توهین های اونهارو، بی توجهی هاشون رو، بدرفتاری هاشون رو...

همه رو میدید،منم آروم آروم که رشد میکردم، همسرمم رشد میدادم.

هر روز از دستاوردهام براش میگفتم، نه در ارتباط با خانواده خودش، بلکه کلی.

کلا ایشون هم تبدیل شد به یک آدم دیگه.

الان منو شناخته، اینکه من دروغگو، بدجنس،موذی و ... اینها نیستم.

اما دروغگویی و بدی های دیگران بهش ثابت شد.

من فقط یک چیز میخوام اینجا بگم.

اینکه بت خانواده همسر رو بشکنید و مثل همه باهاشون برخورد کنید.

آیا خونه تون میان، کمکتون میکنن؟پس شما هم کمک کنید.

نمیکنن؟ شما هم نکنید.

تولدتون کادو میخرن؟شما هم بخرید.

نمیخرن؟نخرید.

آیا روز دختر کادو میدن بهتون؟شما هم روز مادر بدید، نمیدن؟بگذارید همسرتون بده، شما برای مادر خودتون بگیرید.

مشکل از جایی شروع میشه که ما دعوت می کنیم، احترام میگذاریم، اما اونها نمیگذارن.

ادب و شخصیتشو ندارن.

پس ما هم براشون مایه نگذاریم تا ناراحت نشیم.بریم دنبال کار خودمون و رهاشون کنیم.

دقیقا عزیزم.

جایگاه زن و مادر و خواهر پسر خیلی متفاوته.

از دو جنس مختلفه.

مقایسه کردنش، مثل مقایسه کردن گوش و چشمه.

مثلا بگی گوش من از چشم تو بهتر میشنوه.

اصلا کارکردش متفاوته.

گوش رو با گوش مقایسه میکنن، چشم رو با چشم.

اصلا حضور و وجود اونها برای ما خطر محسوب نمیشه.

جایی که چشم ها با هم مقایسه میشن، حضور گوش خطرناک نیست.

یک چشم دیگه مشکل ساز هست.

اون چشم دیگه میتونه جاری باشه که ازش در حذر باشید.

بگذار نبیننت. 

مثلا ببیننمون، چه گلی میخوان بزنن به سرمون؟

یک قانونی وجود داره، از یکی از اساتید جامعه شناسی شنیدم.

میگفت اگر یک اتفاقی در پنج سال نیفته، ما دیگه امیدمون از به وقوع پیوستن اون قضیه صفر میشه.

مثلا مادر همسرت، در پنج سال گذشته تا به حال از شما تعریف نکرده، این رو بدون دیگه تا آخر عمر هم تعریف نمیکنه.

پس خدمات رسانی رو قطع کن اگر به امید گرفتن تعریف داری انجامش میدی.

با ندونستن این قضیه ممکنه آدم حتی یک عمر کولی بده و بعد چهل سال زندگی مشترک بفهمه که تعریفی در کار نیست.

برای دریغ کردن خودمون، باید اینقدر خودمون رو رشد بدیم که با گرفتنمون ازشون، اونها بسوزن.

ببینن این عروس حالش خوبه، اسم و رسمی داره، دوست و رفقایی داره که با اونها شاد و خوش هست، یعنی همه چیز به راهه، فقط اونها حذف شدن.

این میسوزونتشون،  اگر نه یک عروس مشکل دار و عصبی بیاد خانواده همسرو حذف کنه،در واقع خودش حذف شده و همه راحت شدن.اینو راحت میشه گذاشت کنار.

باید کاری کنیم که براشون هزینه ایجاد بشه، مثلا همه تعریف شخصیت و متانت مارو بکنن و از اینها پرسیده بشه عروستون خیلی خوبه، چرا زیاد نیست تو مهمونی های شما؟

این هزینه است.

ریپلای میکنم مخاطبم گاهی فرد نیست، آخرش یک چیزی یادم میاد با اون حرف و مینویسم.

اگر همسرت میخواد برو، اما بی تفاوت باش باهاشون.

گاهی ما از بی توجهی اونها نمیسوزیم، از اینکه محبت کردیم و محبت متقابل نگرفتیم نمیسوزیم.

از این به بعد،به جای سوختن، محبت نکنیم.

با این کارشون نشون دادن محبت رو نمیفهمن، پس محبتت رو حروم نکن.

گاهی به حیوانات محبت کنیم جواب بهتری میگیریم (با عرض پوزش از همه، اما این یک واقعیت هست).

عزیزمی.

نگذار دیگران بهت عذاب وجدان بدن.

توجه نکن.

گاهی خواهرم برای من یک چیزهایی تعریف میکنه از رفتارش با دیگران که به نظر من زیاده روی هست.

با خودم میگم حق نداری بهش حرفی بزنی و تو دلش رو خالی کنی و ببریش سمت سازش و مصالحه.

میگم اون انسان دیگه ای هست و دنیارو جور دیگه ای دیده، شاید برای اون طرف لازمه این رفتار.

بسه از بس مادرانمون توی دل مارو خالی کردن و مارو به سازش و ندیدن خودمون تشویق کردن.

عذاب وجدان دادن دیگه بسه.

نه عذاب وجدان بگیرید، نه به خواهران و دوستانتون عذاب وجدان بدید.

باید همه به هم قدرت بدیم، پشت هم بایستیم.