خلاصه میفهمم تو رو
چون کشیدم سالها ی سال
اما قهر نکردم بارها باید قهر میکردم اما نکردم واسه همین چاره نداشتنم ۱۰۰ بار باید قهر میشدم
آخرش خدا خواست و رفتیم ازونجا
دیگه یه چیزی باید خون کنه دل آدمو نمیشه همه چی باب دلت باشه
ول کن بابا
اگر بری جای دور تازه شوهرت فیلش یاد هندستون می‌کنه مجبور به آشتی میشی
همین نزدیک باش کرایه نده پولتونو جمع کنید قهر هم که هستی دیگه چی میخوای
نهایت جواب سلامتو نمی‌دن یا بد نگاه میکنن به جهنم
ارزش داره به مستأجری هزار بدبختی
نه بابا انداختن بیرون چیه
احترام محفوظ بود ظاهرا اما ته دلم حس محبت نمیگرفتم ازشون کارایی میکردن گاهی که هر کدوم بساط قهر بود
بی درد سر جدا شدیم چون انتقالی گرفتیم
سالها وایسادم تا خونه مون درست شد و یه ارث هم تقسیم شد اما خیلی دل شکستن من محبت و احترام ۱ طرفه نگه داشتم
مال من اصلا عروس مروس دوست ندارن پسرشونو فقط میخوان واسه کار و کمک خوشحالم تا مادرشوهرم زنده بود فهمید پسرش نوکرش نیست
سخت بود داستان داشتیم تا کمی جا افتادیم اما فهمید که چطور چزوندمش در کمال احترامممممممم طوری شد که پسرش خواست که بریم
چون آدم متوقع و خود بزرگ پنداریه
کلا زیر بار منتشونم.هرچن وقتی هم پدرشوهرم میگه کرایه و رهن خونه ایکه نشستین اینقدره...همش منت
نمیدونم چند سالته چند ساله ازدواج کردی
من ۴۴ سالمه و ۱۸ ساله ازدواج کردم
به یه ورت بگیر حرفشو عین خیالتم نباشه از من به تو نصیحت
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
2 ثانیه پیش
4 ثانیه پیش
5 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
