بماند به یادگار از روزهای سختم

شاید تنها جایی که بتونم یادگارمو امن نگه دارم اینجاس.یادگار روزای سختم روزایی که از هر طرف فشار رومه انگار میخوان خفم کنن نفسم بالا نمیاد صبح تا شب خودمو حبس میکنم تو یه اتاق و بهش میگم زندگی کردن.یادگار روزای سختی که زندگی بهم سختی داده تو سن ۱۹ سالگی.از درس و اون دانشگاه کوفتی بگیر که هزارتا سرکوفت بهم بزنن هزارتا تیکه بهم بپرونن هیشکی نباشه حتی منو ببره ثبت نام کنم منو کمک کنه چی برم کجا برم تا مشکلای تو خونه که نفسمو قطع کردن تا کابوسای شبانم تا ترسام تا گریه هام تا لرزیدنام و تپشای قلبم از ترس.نمیدونم اینده خوب میشه یا بد ولی تنها چیزی که از خدا میخوام اینه که هرچه زودتر برم پیش خودش.این دنیا ارزش هیچی نداره از وقتی که به دنیا میای تا وقتی که بمیری همش باید حرص و جوش دنیارو بخوری اخرش میری زیر خاک همشون تموم میشن ولی ارزششو داره؟کاش از روز اول به دنیا نمیومدم به اینده امیدوار نیستم چون وضع الان چی هست که اینده بخواد بهتر بشه تنها چیزی که میخوام اینه که بمیره.وقتی من به دنیا اومده بودم موقع ثبت شناسنامم اشتباه شده بود و تاریخ وفات رو نوشته بودن (.../.../1399) هروقت میدیدمش میخندیدم ولی الان ارزومه تا اخر سال۹۹ من زیرخاک باشم و ارامش بگیرم از همه چی خسته شدم.مشکلامم تو کاربری قبلم گفته بودم ..سخته به جایی برسی که این باور تو ذهنت شکل بگیره که خدا تورو نمیبینه قبلا وجودشو خیلی حس میکردم ولی الان خیلی وقته که از اینجاها رفته انگار و باورام بهم ریخته