اما به خاطر رتبش یه رشته ی دیگه بره و بعدا بتونه موفق بشه ؟
من فکر میکنم اگه رشته ای که دوست دارم نرم ممکنه بعدا هر روز حسرت بخورم و یه آدم عصبی و افسرده میشم
از طرفی هم کنکور سال بعد برای پشت کنکور موندن سخته و باید هم یازدهم و هم دوازدهم رو ترمیم کنم و ریسکش بالاست و ممکنه همین رتبه امسالو هم نیارم
مگه ۲ سال اعتبار ندارد معدل ؟!
من خودمم الان تو شرایط شمام
ولی خب من با چند نفر حرف زدم دیدم واقعا چقد پیشرفت کردن از یه طرفم چند نفر بهم گفتن اگه سال اولته بمون و صدتو بذار این بار الان تصمیمم اینه بمونم البته انقد سردرگمم هر لحظه تصمیمم عوض میشه
ولی خب دیگه باید سختیارو در نظر بگیری بعد تصمیم بگیری قشنگ بشینی بهش فکر کن
ارزش داره تلاش کردن برای چیزیه واقعا دوست دارید. حتی اگه چند سال طول بکشه.
توی رشته ای که علاقه ندارید، بیشتر سخت میگذره تا تلاش کردن.
موقع ثبت نام، دانشکده ی ما بغل دانشکده دندون بود. توی استقبال نامه یکی نوشته بود میدونم دلت می خواست دانشکده بغل در حال ثبت نام بودی، اما این مسیر هم …..
و اون روز من بعدش چقدر گریه کردم.
ببین انقد علاقه داری به اون رشته که یه سال پر استرس و سخت دیگه رو تحمل کنی
من فرهنگیان دوست داشتم ولی بعدش رشته حسابداری ب دلم نشست و الان راضی ام
من با چه امیدی اومدم تجربی
حالا احتمالا برم ی رشته بی ربط به تجربی
بله تو ۳۵ سالگی دوباره کنکور داد و داروسازی قبول شد
بچه رتبه ی ۹۷۰۰ سهمیه پنج چیزی میاره تو تجربی پیرا اینا؟...
تلاش کردن که سخته
اما حسرت خوردن سخت تره
شما که با درسا آشنایی دارید دیگه یه برنامه ریزی عالی یکم سختی کشیدن استمرار حل میشه
اسی ی چیز بفرستم راهنماییم کنید؟
