ی بیت شعر بگین❤❤❤

😘😘😘😘

ز  دست دیده و دل هر دو فریاد

که هر چه دیده بیند دل کند یاد

بسازم خنجری نیشش ز  فولاد

زنم بر دیده تا دل گردد آزاد

من نمیدانستم

معنی “هرگز” را

تو چرا باز نگشتی دیگر؟

 ای ژااااانم😢😭😍😍

دی گله ای ز طره ش کردم و از سر فسوس 

گفت که آن سیاه کج گوش به من نمیکند 

در کوی تو معروفم و از روی تو محروم

گرگ دهن آلوده ی یوسف ندریده

ممنون😘😘

به همراه خودت آورده ای دردی مداوم را

تنیده داغ عشقت دور دل سدی مقاوم را

‌به جز اندوه، جز حسرت، ندارم گرچه سهم از تو

درونِ سینه پنهان می‌کنم من این غنائم را

ندارم خواب آرامی مگر در کنج آغوشت...

بیا درمان بکن این شب نخوابی‌های دائم را!

هراسانم من از دوری، بیا نزدیک تر گاهی...

بِکِش از لحظه ام بیرون تو افکارِ مزاحم را!

آهای عشق اساطیری! خیالت باشد آسوده

به جا آورده ای در بی وفایی حد لازم را!

خیالم بود مرهم روی زخمم می‌شوی اما...

به همراه خودت آورده ای دردی مداوم را

شعرهای خوب وخالی را

،راست گویم ، راست

بایدامروز از نوآئینان بیدردان

،خواست

وزفلانک یافلان مردان

آن طلائی مخمل آوایان خونسردان

راویم من ، راویم آری

،باز گویم ، همچنانکه گفته ام باری

اگر آتش تورا بیند چنان در گوشه بنشیند

کز آتش هرکه گل چیند دهد آتش گل رعنا

اگر آن ترک شیرازی، بدست آرد دل ما را

خوشا بر حال خوشبختش، بدست آورده دنیا را

نه جان و روح میبخشم، نه املاک بخارا

مگر بنگاه املاکم؟ چه معنی دارد این کارا؟

و خال هندویش دیگر ندارد ارزشی اصلا

که با جراحی صورت عمل کردند خالها را

نه خافظ داد املاکی، نه صائب دست و پا ها را

فقط میخواستند اینها، بگیرند وقت ما ها را

آب و آتش نسبتی دارند جاویدان
مثل شب با روز ، اما از شگفتیها
سوزدم تا زنده ام یادش که ما بودیم
آتشی سوزان و سوزاننده و زنده
چشمه ی بس پاکی روشن
هم فروغ و فرِّ دیرین را فروزنده
هم چراغ شب زدای معبر فردا
آب و آتش نسبتی دارند دیرینه
آتشی که آب می پاشند بر آن ، می کند فریاد
ما مقدس آتشی بودیم ، بر ما آب
پاشیدند
آبهای شومی و تاریکی و بیداد
خاست فریادی ، و درد آلود فریادی
من همان فریادم ، آن فریاد غم بنیاد
هر چه بود و هر چه هست و هر چه خواهد بود
من نخواهم برد ، این از یاد
کآتشی بودیم بر ما آب پاشیدند
گفتم و می گویم و پیوسته خواهم گفت
ور رَوَد بود و
نبودم
همچنان که رفته است و می رود
بر باد

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

دل بی تو به جان آمد وقت ست که باز آیی

درهای زندان را گشودی منتها دیگر...

پرواز را از یاد برده کفترِ جلدت!