ترس عجیبی دارم و میدونم درصد خیلی زیادیش برمیگرده به فرهنگ غالب خانواده وجامعه و من نظرم اینه که وقتی ادم توی زندگی به یه چرخه معیوب میخوره و مشکلات وارد این چرخه میشن وتو اکثر راه ها رو رفتی وهمش ختم شده به این که دوباره همون اش وهمون کاسه چرا باید توی زندگی بمونی که پراز استرس هست برات
عزیزم من درکت میکنم قطعا مشکل زیاد هست و اینها شاید حواشی مشکلات باشه تازه
ممنون دوستم که همدردی میکنی زندگی که با فرد خودمحور وخودشیفته شکل بگیره دوامش تا الان هم برام سخت بوده ومن چون از دسته افرادی نبودم که همه مسائل رو بازگو کنند برای دیگران بخاطر همین ازدور خوب به نظر میاد
این همه آدم هستن که جدا شدن، یعنی هیچکدوم پدر و مادر عاقلی نداشتن؟؟
حرفت خیلی یه طرفه و تنده!
امیدوارم روزی نیاد که بفهمی چه حرف اشتباهی گفتی.
ضمنا اینجا یک سایت عمومیه برای تبادل نظر برای همه نسبت به هر نظری!
میدونی اگر شنونده غیبت باشیم هفتاد برابر غیبت کننده گناه کردیم؟!! آره وحشتناکه!! دلیل بیشتر بودن گناه شنونده اینه که به غیبت کننده این جرات رو میده که بازم کارشو تکرار کنه. بیا از همین الان تلاش کنیم اجازه ندیم جایی که حضور داریم این گناه بزرگ اتفاق بیفته. اولین قدم در برابر غیبت اینه که اصلا اجازه ندیم غیبت صورت بگیره، دوم اینکه اگر اتفاق افتاد ردّ غیبت کنیم، یعنی از کسی که غیبتش شده دفاع کنیم. حدیث از پیامبر (ص) هست که گفتند کسی که بر برادر مسلمانش منت بگذارد و در برابر غیبتی که از او در مجلسی شنیده دفاع کند خداوند هزار در از شر و بدی را از او در دنیا و آخرت باز می گرداند و اگر دفاع نکند در حالی که قادر بر دفاع است هفتاد برابر گناه غیبت کننده بر او است. حالا سوال پیش میاد که چجوری دفاع کنیم؟ اگر از ویژگیهای ظاهری اون شخص غیبت شد که مثلا چهره ش فلانه ، بگیم اینا که عیب نیست ،عیب اینه که انسان از انسانیت به دور باشه یا گرفتار گناه باشه. اگه از خصوصیات اخلاقی اون شخص غیبت شد که مثلا حسوده یا خسیسه، اینجا سعی کنیم این ویژگی اون شخص رو توجیه کنیم و مثلا بگیم اینطور نبوده و شاید منظورش این نبوده و صحبتایی مثل این رو بگیم و اگر اون خصیصه قابل توجیه نبود بگیم به هر حال هر آدمی گرفتار خطا میشه، کیه که خطا نداشته باشه ! یا این احتمال رو مطرح کنیم شاید به طور غیرعمد اون رفتار نادرست ازش سر زده. و اگر دفاع مقدور نبود بحث رو عوض کنیم و یا محل و مجلس غیبت رو ترک کنیم، و اگر ترک محل مقدور نبود باید به شکلی مثل بی اعتنایی یا تغییر رفتار نسبت به غیبت کننده نارضایتی خودمون رو نسبت به این عمل نشون بدیم. امام علی (ع) در این زمینه میفرمایند؛ پایینترین حد نهی از منکر و انکار عمل اهل گناه این است که با چهره ای در هم کشیده و ناراضی از عمل آنها با آنها برخورد کرد. و در آخر برای کسی که غیبتشو شنیدیم صلوات بفرستیم یا آیةالکرسی بخونیم یا واسش دعا و استغفار بگیم یا به نیابتش صدقه بدیم...اینجوری حداقل سعی خودمون رو کردیم قدم خیری برای اون شخص برداریم و در حد توان برای گناهی که ناخواسته درگیرش شدیم کاری رو به عنوان جبران انجام داده باشیم...