من ابدا نمیگم طلاق خوبه
اما گاهی تنها راه حله
اینی که میگم تجربه شخصی منه:
دخترم تا 3 سالگی با من و پدرش زندگی میکرد
مرتب شب اداری داشت
ناخن دستاشو میخورد گاهی
و واکنش های عصبی داشت مثلا گاها خودشو میزد وقتی عصبی میشد
بارها شاهد دعوا ها و کتک کاری من و باباش بود(هنوز اون خاطرات تو ذهنش فعاله فکر نکنید بچه ها دعواهای شما رو فراموش میکنن)
الان 4-5 ساله جدا شدیم
دخترم با من زندگی میکنه
به مراتب آروم تر و شادتر از قبله
دیگه اون همه دعوا و تنش رو نمیده
حتی تو مدرسه معلم هاش نفهمیدن ما جدا شدیم(فکر نکنید بچه های طلاق یه مشت بچه افسرده و عصبی هستن)
دختریه که تمام تلاشم واسه موفقیتش بوده تا الان ..حداقل کمتر از بچه های دیگه تنش و دعوا دیده
الانم به جرات از هم سن های خودش موفق تره
3 ساله زبان کار میکنه
پیانو میزنه
تو درسش اوله تو کلاس
بااینکه 7 سالشه تازه
آرامشششششش و ثبات زندگی باعث موفقیت میشه نه لزوما کنار هم بودن پدر ومادر
خانواده دخترم تعریف شده در خودش در کنار مادرش