قسمی از داستان زندگی من

من تک دختر بودم و  دو تا برادرکوچک تر از خودم هم داشتم. دختر با هوشی بودم که از دوره راهنمایی در مدارس استعدادهای درخشان تحصیل می کردم و نهایتا در یک رشته مهندسی در یک دانشگاه درجه یک پذیرفته شدم، چهره ام هم  متعادل و رو به خوب بود، چشمانم درشت و مشکی وبا موهای لخت بلند که همیشه تا کمرم بود و یه جورایی تشابه زیادی به هندی ها داشتم، از بچگی به خاطر یکی یه دونه بودن و اهل درس بودنم ، چهرم محبوب کوچیک و بزرگ فامیل بودم، همیشه همه چیز خوب خانواده و فامیل برای من بود، مثلا عمه ام برای دخترش یه عروسک کوچک می گرفت ولی برای من همیشه بزرگترین عروسک رو هدیه می اورد، شاید روشون نمی شد که برام کم بزارن،

وقتی می خواستیم بریم مجلسی یا عروسی، خانم داییم سه تا دختراش که تقریبا چند سالی کوچکتر بودن رو رها می کرد و ساعت ها وقت می ذاشت تا موهای منو شینیون کنه یا بابلیس بکشه و کلی برام وقت صرف می کرد.. و چون خیاط هم بوداز دو یا سه روز قبلش، زندگیشو تعطیل می کرد تا برای من لباس مورد علاقمو که از شوهای خواننده ها و ژورنال ها انتخاب می کردم رو برام بدوزه، تو مدرسه همه آرزو داشتن که کیف و کفش منو داشته باشن و خلاصه سرتونو درد نیارم

با بزرگ شدنم کم کم مشکلات روحی و روانی من هم آغاز شد،

مدرسه ما یک مدرسه مذهبی بود که چادر اجباری بود، پدرم یه حاجی بازاری بود که کل دهه محرم رو نذری می داد و عقاید مذهبی سرسختی داشت،

ورود من به دانشگاه شروع اختلافاتم شد با خانواده، یادمه ترم اول یه چادر عربی سر کردم، اون زمان به خاطر سریال در پناه تو، دانشجوهای چادری مورد توجه قرار داشتن، کم کم ترم دو و سه که شدم فهمیدم چادر انتخاب من نیست، منطقه زندگی ما که یک منطقه سنتی در تهران بود، هم انتخاب من نیست،

هستین؟؟

از سن 15 سالگی هم تقریبا همه فامیل شروع کردند، منو برای پسراشون خواستگاری کردند، شانسی که اوردم، خانوادم مقید به ادامه تحصیلم بودن و خواستگارام رو خودشون رد می کردند.

ولی از ترم دو و سه دانشگاه، ازدواج من برای خانوادم مهم شد و پیشنهاد های خواستگاری رو رد نمی کردند و ازم نظر می خواستند، اکثر خواستگارام، پسرایی بودن که تو بازار مشغول کار بودن و از فضل پدرای بازاریشون، تونسته بودن به تمکن مالی خوبی برسن ولی متاسفانه تحصیلات دانشگاهی نداشتن،

اوایل به راحتی خواستگارها رو رد می کردم بدون اینکه حتی ببینمشون یا باهاشون صحبت کنم چون تحصیلات دانشگاهی مخصوصا در رشته مهندسی و یا پزشکی جز معیارهای اصلی و اولیه من بود، که در بین خواستگارام یه دانشجوی سال اخر پزشکی هم برام اومد که متاسفانه علی رغم شخصیت برجسته و خوبش، قیافه خوبی نداشت و برخلاف میلم مجبور شدم جواب رد بهش بدم که هنوز گاها به ایشون فکر می کنم که چه ریسک بزرگی کردم که ردش کردم چون ممکن بود هیچ وقت شرایط مطلوب برام پیش نیاد،

ترم سه بودم که به مامانم گفتم که دیگه نمی خوام با چادر برم دانشگاه، این حرف رو که زدم، انگار یه بمب اتم در خانه ما منفجر شد، یادم که همون موقع با برخورد شدید مامانم رو برو شدم چون می دونست من حرفی رو الکی نمی زنم و برای خواسته هام می جنگم چون همیشه عادت کرده بودم به خواسته هام برسم ولی تا اون روز خداروشکر خواسته هام در راستای خواسته های خانواده بود ولی این خواسته اصلا برای پدرم و مادرم و حتی پدر بزرگ و مادر بزرگم که پیر و امین فامیل و محله بودند مورد قبول نبود و بی آبرویی محسوب می شد.

مثل اینکه براتون جالب نیست خاطراتم