کسی که هیچ هنرومهارتی نداره وهمیشه خانه داربوده

ببین اگ بری تو یه کافه ظرفم بشوری

ماهی ۵ تومنو بهت میده

این که دیگه هنر نمیخواد، شهریه اون مدارسم فوقش بشه پات ۵ تومن

تو که حامی نداری دیگه اینکه وای حقوقش کمه و فلان نباید داشته باشه برات

بالاخره از یه جا باید شروع کنی

لازم نیست بری با اسنپ بری و بیای

با اتوبوس برو،پیاده برو

بخدا مام جون کندیم تو مسیر مدرسه و دانشگاه

کسی یهو نگفت بفرما این میز دبیری برو بشین پشتش

خب وام بگیری چجوری پس بدی؟ میفتاد گردن اونا دیگ بخاطر همین کمک نکردن

بنظرم این تنبلی و موج منفی رو بذار کنار

هزار تا کلاس تو سرای محله هاست هست ک مبلغش خیلی ناچیزه اونارو برو

اولا از طریق فنی حرفه ای برای دیپلم اقدام کن دوما برو فروشندگی یا منشی مطب و اینا پولشو خرج این کن کاردانی بگیری اون موقع زندگی خودش بهت راهو نشون میده

بقول همسرم برای گرفتن عسل ناچاری از نیش زنبور

یه مدت به خودت سختی بده تا بتونی هم پول جمع کنی هم کسب مهارت کنی

اولویت الان شما اول پول دراوردنه

کافه ها زیاد شدن میتونید برید اونجا برای نظافت و ظرف شستن، این راحتترین کاره

یه پولی دستت رو میگیره میتونی بری مدرسه بزرگسال دیپلمت رو بگیری. میتونی بری رشته خیاطی دیپلم بگیری اینجوری خیاطی هم یاد میگیری. خیاطی که یاد گرفتی برو مسجد محله و روضه های خونگی اطراف کم کم ارتباط بگیر( مسجد خیلی خوبه مخصوصا چون اسمت بین خانما میپیچه یکی دو بار کار خیاطی بهت بدن، اگر کارت خوب باشه نونت تو روغنه)

میگما سریال اوشین رو دیدی؟ ارایشگری کرد، خیاطی کرد، پیشخدمتی کرد، دستش تا اخر عمر معلول شد با یه بچه روی گاری ماهی میفروخت کارش گرفت شد فروشنده

از اون که بدتر نیست جای خواب هم نداشت

ببین من اینو به بچه هامم میگم

اولا هیچ شغلی تو این دنیا نیست که سختی نداشته باشه و طرف راحت بره و بیاد

دوما خیلی از ادمای اطرافمون نع شغلمونو دوسش داریم ن ازش لذتی میبریم ولی برای امرار معاشمون مجبوریم تو کارمون بمونیم خیلی جاهام سر خم کنیم

اگر از شرایطمون ناراضی ابیم باید بجنگیم و عوض کنیم

اگرهم نه دهنمونو ببندیم و غر هم نزنیم

هیچ کسم تو این دنیا نمیاد نجاتت بده،ن خواهر ن پدر ن مادر

خودتی

اگ شروع کردی بسم الله

اگ هم نخوای شروع کنی به هر دلیلی که خودت میدونی

این شغلا رو درشان خودت نمیدونی یا هرچی

غرهم نزن،یا بجنگ و درستش کن یا کنار بیا

من سی و هشت سالمه و تو ده سال حدودا از من کوچیکتری تو این ده سال میتونی مدرک بگیری سرکار بری تو دانشگاه باشی تو جامعه باشی ازدواج کنی و ده سال بعد به الانت افتخار کنی میتونی همینجوری بگی دیره ده سال بعد حسرت قبلو بخوری