دیگه مجبوری اگه و نه و نمیشه رو فراموش کن الان ۴ سالشه دو سه سال دیگه باید بره مدرسه و پیش دبستانی اونوقت نابودت میکنه از همین حالا ببرش یه مهد شاد روزای اول شاید بگه باید بمونی پیشم ولز کم کم عادت میکنه
عزیزم دلم نگران نباش درست میشه
این اضطراب جدایی هستش
اول باید ببینی چرا میترسه ازت جدا میشه دقیقا از چی اون رفع کنی بعدم کم کم بزارش مهد عادت میکنه
بدتر میشه
ولی ببین منم مث شما بودم تنها بودم
هیچکس حتی یه ساعت نبود نگه داره بچه رو
ولی وقتی گذاشتمش مهد رفتم دنبالش مربی باورش نمیشد روز اول هست رفته مهد
حتی دستشویی داشته گفته و بردنش دستشویی
با گریه هم اومد و میگفت زود اومدی دنبالم...
مدرسه و... هم مشکلی پیش نیومد
حتی الان میزارمش خونه تنها میمونه تا بیام
خودت از اول بقلی کردی پیش خودت خوابوندی و... عادتش دادی بچسبه بهت
این که بچه این مدلی زیاد دیدی دلیل نمیشه بچه‌ی شماهم اینجوری باشه..این یه تحلیل اشتباهه
در بعضی از نوزادان جدایی در حد چند دقیقه هم می‌تونه اضطرابش رو فعال بکنه شما که دیدی بچه‌ت گریه میکنه و‌تا برگشت شما اروم نمیشه نباید تنهاش میذاشتی
حالا سعی کن اون اطمینان رو‌بهش بدی که همیشه مراقبشی
میگه تو میری نمیای دیروز میلرزید میگفت توروخدا نرو منو تنها نذار حالا مامانم بودا ...
هیچی واقعا در واقعیت چیزی نیست که بترسه من هروقت که رفتم هروقت تو این سالها من فقط ۳ بار رفتم جایی دخترمو نبردم یبار عمل بینی بود که پیش شوهرم بود یه صبح تا شب ....یبار پیش مادرم بود که وقتی اومدم انقد خوش بهش گذشته بود و خوشحال و شاد بود مدام تعریف میکرد ....یبار هم چندروز پیش گذاشتم پیش مامانم رفتم کلاس خیلی بازی کرده بود باهم رفته بودم دوچرخه بازی کلی مغازه رفته بودن ...اما دیگه نمی‌مونه
مهد هم فقط تا ظهر هست نهایت که اونم مشاور گفته باید ۲ ماه بری مهد پیشش وایسی
من شبیه بچه شما دیدم تازه اون خواهر برادرم داشت ولی بازم چسبیده بود به مادرش . از حدود ۵ خوب شد به نظرم شما چالش اصلیت الان همینه چون باید فکر مدرسه شو کنی .از همین الان شروع کن با خانه بازی ساعتی . یا کلاسای خلاقیت و نقاشی ساعتی . اولش،یکم باهاش برو تا اشنا بشه ولی بعدش،از گریه و زاریش نترس ببرش تا عادت کنه به مرور . و یادت باشه این بچه ای هست که باید حتما پیش دبستان بره . من خودم سه ماه با دخترم رفتم نشستم سر کلاس تا عادت کرد در حالی که خواهر بزرگترش اینجور نبود . خلاصه هر جوریه این ماجرا رو تا کلاس اول حل کن
دختر من ب شدت ب شدت ب شدت یعنی هرچی بگم کم گفتم از وابستگیش.معذرت میخوام من مسرویس میرفتم با خودم میبردمش.تو بغلم بود.حتی تو سرویس تو بغلم بود.
چ شب ها و روزها من گریه میکردم از خستگی.
چهار سال رو پا میخوابید شب و روز.حتی وقتی خواب عمیق هم میرفت جرات گذاشتن زمین رو نداشتم.ب نصحیت اینو اون ک از الان شروع کن و نزار بیشتر بشه اقدام کردم ک یواش یواش جداش کنم.و بسیااااااااار لطمه بدی خورد و چ کار اشتباهی کردم.ولی خداروشکر زود متوجه اشتباهم شد و ب کمک ی دکتر ک پیرمرد هم بود دکتر اطفال بود.گفت نکن دخترم نکن.بزرگ بشن چنان خودشون کدا میشن میرن در اتاقم قفل میکنن.بزار هر وقت میخواد کنارت باشه.فقط مدارا کن.
پیش دبستانی کامل رفتم نشستم.کلاس اول کامل رفتم.تو کلاسش نه اما تو سرمای زمستون تو حیاط مینشستم.تا کلاس سوم کمو بیش رفتم.یواش یواش دیدم داره کم میشه.تولد دعوت میشه میره.اردو میره.خونه عمه اش میره و تماااااااام.الان مستقل ترین دختر هست.تو مدرسه تو خونه تو کلاس های ورزشی و موسیقی موفق تر از همه همسن هاش هست.
این تجربه من بود.
دختر من ب خاطر اشتباه من ک مثلا امدم وابستگیش رو در بدترین مقطع سنی کم کنم بر اثر استرس مشگلات گوارشی پیدا کرد،یبوست مزمن.پدرم در امد تا درستش کنم.استرس بی نهایت تو بعضی افراد مشکلات جسمی بغضی افراد مشکلات روحی ایجاد میکنه.تا میتونی فقط و فقط مدارا کن.شاید چند سال طول بکشه اما مجبوری.
الان هم مقصر تویی ک ب اینجا رسوندی
همون نوزادی دور تر از خودت میخوابوندی عادت میکرد
تا چشم باز کرده چسب بوده ب خودت و مستقل نشده خودش بتونه بخوابه
حالا حالا ها کار داری یه شبه نمیتونی عوض کنی این اوضاع رو
