پیرو تاپیک شاد و سرزنده شدن

من کسیم که ۹۹درصد اوقات زندگیم میخندم، به هرکسی بگی فلانی ناراحته باور نمیکنه

نصف زندگیم شوخیه، خنده س

اوایل فکر میکردم واقعا شادم، خوشحالم

یکم بزرگتر که شدم دیدم نه، انقدر گریه کردم توی گذشته م که خنده کم اوردم، توی ناراحتی میخندم، پنیک میشم میخندم، اسیب میبینم میخندم و... 

حالا که همش شدم خنده میبینم نمیتونم از جلد خودم بیرون بیام، تو تنهاییم با افسردگی و درگیری های روانی خودمو خفه میکنم، اگه رفتار کسی ناراحتم کنه فقط میخندم، نمیتونم بگم فلانی من ناراحتم، اکثر افراد فکر میکنن برونگرام

ولی فقط خودم میدونم چقد درونگرام و چقدر خوددرگیری روانی دارم، چقد حس ناکافی بودن دارم

خواستم بگم اگه میتونید ناراحت باشید شمر کنید بخاطرش، شاد بودن و ب وجود نیارید

شاد بودن باید خودش به وجود بیاد