لطفاً یه لحظه خودتون رو جای یه بچهی دیگه بذارید که وضعیت مالی متوسطی دارن و نمیتونن چیزایی که یسری از بچه ها میخورن رو بخره و بخوره .بچهای که هر روز با نون ساده یا یه لقمهی کوچیک میاد و یا چند تا میوه مدرسه، و کنار دستش، بچهای نشسته با خوراکیهای رنگارنگ، کباب، آجیل، ساندویچ و.. واقعاً اگه جای اون بچه بودید، ناراحت نمیشدید؟ دلتون نمیلرزید؟ بچهها هنوز بلد نیستن با خودشون کنار بیان، فقط نگاه میکنن و دلشون میخواد.طبیعیم هم هست ما حتی خودمونم بعضی وقتا اینجوری میشیم مدرسه فقط محل آموزش نیست جاییه که بچهها اولین تجربههای اجتماعیشون رو میسازن و ما، بهعنوان والدین، نقش مستقیم در شکلگیری این تجربهها داریم. وقتی هر روز خوراکیهای خاص، گرانقیمت و متفاوت برای فرزندمون میفرستیم،ممکنه ناخواسته فضای رقابت، مقایسه و حس محرومیت رو برای سایر بچهها ایجاد کنیم.ما نمیگیم محبت نکنید، نمیگیم بچهتون رو محروم کنید فقط میگیم محبتتون رو جوری نشون بدید که دل کسی نسوزه. خوراکیهای متنوع رو میتونیم در خانه فراهم کنیم، اما در مدرسه، بهتره ساده، متعادل، و همدلانه رفتار کنیم.بچهها از ما یاد میگیرن که چطور آدم باشن.بیایید کاری نکنیم که دل یه بچهی کوچیک، هر روز با یه لقمهی نخورده، بشکنه و ناراحت بشه:))