حتی اگر مهم ترین آدم زندگیم باشه
ذره ای غصه نمیخورم و به راحتی میزارم کنار
حتی از درون هم ناراحت نمیشم
مثلا پدربزرگم چندین بار بهم بی احترامی کرد من به راحتی گذاشتمش کنار بدون ذره ای ناراحتی
یا الان که دوستام میخوان برای دانشگاه خوابگاه بگیرن اینقدر شور میزنن که همه پیش هم باشیم حتی میرن دعوا که همه ما رو یه جا بندازن و تو یه اتاق
من اصلا برام مهم نیست که پیش اونا باشم
دوستشون دارم ولی وابسته نیستم
حتی دانشگاه هم که میرم بچه ها مدام زنگ میزنند و باید هر هفته برن خونه
من یک ماه هم نرم دلم تنگ نمیشه و مشکلی ندارم
نمیدونم چرا اینطوریم واقعاً 🤣😐
