قبل ازدواج همیشه تو ذهنم بود یا بچه نیارم یا اگه اوردم دو تا باشه و به خیال خودم حتما بهش میرسم
عاشق بچه ام و اهل برنامه ریزی ،واسه هر چیزی مدتها فکر میکنم با اینکه یکسالی میشه با مخالفت همسرم مواجه شدم و دلم شکست اما بازم از اون موقع تقریبا هر شب به فکرشم و گریه ام میگیره ،کارای دیگه همسرم از اون موقع دیگه به چشمم نمیاد احساس میکنم گولم زد و از اون طرف دلم واسه خودم و پسرم میسوزه چون جفتمون بچه دوست داریم شرایط مالیمون اوکی ایه خسته شدم از التماس و مطرح کردنش با شوهرم
بابا امون بده به خودت و بدنت
با تصمیم یه طرفه فقط دردسره بچه
هرچی بشه میگه تو خواستی تو گفتی
یه مدت هیچی نگو اصرار نکن
حتی از اونوری بگو
شاید نظرش تغییر کرد.مثلا بگو خسته م خوبه به حرفت گوش دادم بچه نیاوردیم
پشیمون شدم
شوهر من که اینجوری کلا ببینه یه چیزی رو ول کردم خودش دوباره میگه
شاید سنم کم بود میتونستم قبول کنم و حرفی نزنم اما ۳۶ سالمه گرچه از لحاظ ظاهری خوبم بدنم هم دکتر گفت خیلی خوب خودتو نگه داشتی و کاملا مناسبی واسه بچه دوم اما تا آزمایش پیش از بارداریو انجام دادم همسرم نظرش برگشت بدون هیچ دلیلی فقط از اینکه بچه کوچک داشته باشیم و از تنبلیش
نه منظورم این بود پارسال اقدام به بارداریو هماهنگ کردیم یهو گفت ولش کن واسه خودت میگم اما میدونم این دلیلش نیست نه مالی نه حال من
فقط ترس از وجود یه بچه اس، خودش چند تا خواهر برادر داره هر روز باهاشون در ارتباطه یه روز نبینشون دق میکنه انتظار داره پسرمون تک و تنها بزرگ بشه حالا اون به کنار از روز ازدواج عشق منو به بچه ها میدونست و باهاش مطرح کردم
فکر نمیکردم اینقدر راحت طلب باشه نه در این حد
بچه اولیت چند سالشه
مال من ۶
لجباز هست برخلاف ظاهر آرومش برعکس من
حتی اگه برعکس بود به خدا قسم برای اینکه شاد باشه حتی خلاف میلم بچه دار میشدم همونطور که واسه بچه اول با اینکه امتحان نظارت داشتم و امتحان خیلی استرس زاییه چون گفت هر چی زودتر بچه دار بشیم بهتره هم درس میخوندم هم اقدام به بارداری سر آزمون یه ماهه باردار بودم
حالا که خودم میخوام ادا در میاره
ی مدت هیچ نگوخودش راضی میشه
