والا داستان اینکه پسر منم که سه سالشه همین مشکلو دارم تو خونه ارومه و خیلی شیطنت نداره ولی یجا که میرم دیگه اسی میشم از دستش هر چیم باهاش صحبت میکنم انگار کر میشه دور از جونش نمیشنوه.حتی با روانشناسم صحبت کردم کلی راهکار داد که دعواشرنکنید و نمیدونم دستشو چند ثانیه بگیر تو چشماش نگاه کنید بگید نکنه ببرید تو اتاق باهاش صحبت کنید ازش قول نگیرید چون اصلا بچه تو این سن مهنای قولو نمیفهمه خوب من همه اینکارارو انجام دادم ولی باور کنید فقط نیم درصد جواب داد نمیدونم شایدم باید هی تکرار بشه و ما به عنوان پدر مادر بیحوصله ایم.ولی عزیزم بنظرم بچه ها وقتی توذجمع هستن نیاز به توجه دارن و ما هم چون دویت داریم اون چند ساعتی که تو مهمونی هستیم برای خودمون باشیم بهشون بی همجه ایم وداونا واسه جلف نظر اینکارو میکنن.