بچه کوچیکم یک سال و نیمه است و بچه بزرگم ۱۳ سالشه
شغل من بعد از ظهر هاست تا شب شوهرم ساعت ۸ میاد مواظب بچه ها باشه ولی عصر تا شب بچه بزرگم از بچه کوچیکم مراقبت می‌کنه
البته خواهر شوهرم هم طبقه پایین مون میشینه اگر خدایی نکرده مشکلی پیش اومد بیاد مواظبشون باشه
ولی من عذاب وجدان دارم مدام و احساس گناه می کنم که بچه هام رو ول میکنم میرم
از اون طرف سر کار هم که نمی‌رم به شدت افسرده میشم و حالم اصلا خوب نیست
نمی دونم چی کار کنم
اشکال نداره بچه هات مستقل بودن رو یاد میگیرن
خیلی کوچیکه بهتون نیازه داره و واقعا گناه داره
اگ شرایط،مالی اوکی هست بهترینـکار موندن پیش بچته
ناراحتیت به جاست .بچه رو میسپری دست بچه
من عمرا این کارو نمیکنم
اگه شرایطشو داری تا ۳ سالکی بچه بمون خونه
بگذارید مهد
بچه بزرگتون اذیت میشه با این مسئولیت سنگین
میتونی نری عزیزم
منم شاغلم کارم ۷ صبح تا ۳ ظهر هستش
اما شغل من باعث افتخار و خوشیمه
درامد همسرمم خوبه نیازی ب کار کردن ندارم ولی
اگه بشینم خونه افسرده میشم و نمیتونمم خودمو قانع کنم ک میشینم خونه خرید میکنم ارایشگاه میرم باشگاه میرم
و رسالت و هدفم فززند اوری و تربیت فرزنده
پس سرکار رفتنم برای اینکه مادر شادی باشم خیلی تاثیر گذاره و ترجیح میدم چندساعت نباشم تا اینکه کل تایم باشم و ب ارزو هام و استقلالم نرسیده باشم
شمام بشین فکراتو بکن و تصمیم بگیر
آخه بچه کوچیکم خیلی کوچیکه
درسته بچه بزرگم خیلی عاقله و خوب ازش مواظبت می‌کنه ولی باز احساس می کنم مادر بدی هستم
وقتی هم که کار رو ول میکنم واقعا تبدیل به یه آدم افسرده و عصبی میشم
الان که میرم سر کار وقتی میام هر چه قدر هم که خسته باشم بازم به بچه هام میرسم و تامینشون می کنم تا قبل از خواب صبح تا ظهر هم که پیششون هستم
نگران شونم
منم همین طور هستم وقتی می مونم خونه واقعا افسرده و کلافه ام روی بچه هام هم تاثیر بدی می‌ذارم
ولی الان که میرم سر کار بیشتر بهشون می رسم و وقتی که میان خونه هر چه قدر که خسته باشم بازم بهشون میرسم و زندگیمون به نظمی گرفته
بقیه روز قوی و سرحالم
می دونم که برای خودم واقعا بهتره که برم سر کار ولی عذاب وجدان دارم برای بچه کوچیکم نگرانم و همه اش میگم من ناشکری می کنم که میذارمش خونه و میرم سر کار و اصرار دارم برم سر کار
نمی دونم با خودم چی کار کنم
به نظرم باز به شرایط زندگی خودت و اخلاق بچه هات بستگی داره
ولی اینکه شغلتو رها کنی و افسرده شی و استقلال مالی نداشته باشی خودت افسرده میشی واین رو به بچه هات منتقل میکنی
برای بچه بزرگترت خیلی وظیفه بزرگیه حواست بهش باشه.....
ولی بچه بیشتر‌از هرچیزی به یه مادرقوی نیاز داره
نظر شخصی منه این البته
عزیزم بزار بچت ۶ سالش بشه مدرسه بره بعد برو با بفرستش مهد
چون اون بچت اذیت میشه با این سن کمش از یکی دیگه نگهداری کنه
من تا ۲۰ سالگی از خواهر برادرام نگهداری میکردم واقعا اذیت شدم چون بخاطر اینا خیلی از کارامو نتونستم بکنم بچگی و نوجوونی نکردم
آسیب میبینه بچه
اصلا همچنین حسی نداشته باش تو یک مادر خوب و مستقلی
اگه شرایط مالی داری پرستار بگیری بهتر
میای خونه سعی کن با بچه بزرگت بیشتر وقت بگذرون حرف بزن باهاش
