مادرهای شاغل من عذاب وجدان دارم

واسه حفظ روحیه ات کارهای دیگه ای هم میتونی بکنی

یکی دو ساعت در روز وقت بذار واسه باشگاه یا یادگیری هنر و از خونه بزن بیرون 

با بچه ها برو تفریح 

اگه شغل مفیدی واسه اجتماع نداری مثل پرستاری یا پزشکی یا امثال اینها بنظرم در حق بچه ها کوتاهی نکن با نبودنت

خودت بشین خوب فکر کن وقتی میری سرکار روحیه ت بهتره حتی تایمی که پیش بچه هات هستی سرحال تر و پرانرژی تری و اینکه میگی بچه بزرگت هیچ مشکلی با این قضیه نداره کنارش باشه؛  پس عذاب وجدان داشتن هیچ معنی ندار.

دقیقا منم نه میتونستم کلاس برم نه دکتر برم نه با رفیقام برم بیرون 

هیچی هم نمیتونستم بهشون بگم چون میگفتن وظیفته بچه هارو نگهداری واقعا عذاب کشیدم از خودم زدم 

چون بچه های خودم نبودن یکی دیگه به دنیا آورد همه کاراشون حرص خوردناشون برای من شد 

از ۸ سالگی تو خونه بودم بچه داری کردم تا برم بیرون با دوستام بازی کنم باز بهم میگن تو چیکار کردی؟ 

اینجوری خیلی خوبه 

هم به کلاساش میرسه هم پول تو جیبیش بیشتر میشه 

من با ۲۰ سال سن با اینکه بچه داری میکردم خونه داری میکردم حتی پول دکترمم نمیدادن چه برسه مثلاً حقوق😂😂

از نظر من که این کاری که شما داری انجام میدی بهترین کاره بهرحال شما شرایط زندگی خودت و بچه هات دیگه میشناسی، و باتوجه به پرسشتون مطمئنا مادری نیستید که بخواید آسیبی به بچه هاتون برسه؛

 اگه ما هم نظری میدیم باتوجه به دانسته های خودمونه 

منم همین طور تازه کارای خونه رو دوشم بود

تابستونا نهار شامم اضافه میشد انگار من و به دنیا آورده بودن برای کلفتیشون 

الان حرفی نمیزنم ولی خیلی غصه میخورم چون بچگی نکردم 

همش بچه داری و کارای خونه نه کلاسی نه تفریحی نه محبتی هیچی ندیدم ازشون 

عزیزم خب اینطور که میگی عالیه

ماشااله مادر بادرک و فهمی هم هستید.

 پس احتملا این عذاب وجدان بیشتر بازی ذهنتون باشه برا اینکه حس ناکافی بودن دارید.

دقیقا منم غذا درست میکردم طرف میشستم خونه تمیز میکردم دوتا خواهر خیلی کوچیکتر داشتم 

خیلی شیطون بودن یعنی داشتم روانی میشدم بعضی روزا فقط یه جا دراز میکشیدم هرچی همو میزدن جداشون نمی‌کردم 

اصلا بعضی وقتا دست دلم نمیرفت غذا درست کنم اونا هم میومدن غر میزدن دیگه نمیگفتن بچس نباید آنقدر حمالی کنه 

الانم میگن به هرجا رسیده بخاطر حمایتای ما بوده 

درصورتی که با گریه و زور میرفتم مدرسه میگفتن نرو 😕جلو شوهرم هیچی نمیگم ولی واقعا هنوز دلم ازشون پره خیلی بی رحمی درحقم کردن منتمم میکردن 

چقدر سخت 

تقصیر خودمون هم هست زود کوتاه اومدیم هر چی میگفتن میکفتیم باشه 

من یادمه مادر بزرگ پدریم یه دوره ای با ما زندگی می‌کرد بعد یهو ۲۰ نفر بی خبر میومدن دیدنش 

مادرم عصبانی میشد میرفت می‌نشست من با ۱۴ یا ۱۵سال سن ،گیج میشدم چطور ازینا پذیرایی کنم .بعد که میرفتن ،پدرم دعوام میکرد. این چه مدل پذیرایی بود و سرکوفت که چرا چایی کمرنگ پررنگ بود چرا فلان میوه رو نیاوردی 😔 الان هر وقت مهمون دارم انقدر استرس میگیرمممم متنفرم از مهمون داری 

هیچ اشکالی نداره گلم بهترین کار میکنی

 مامان شاد و پرانرژی بودن خیلی بهتر از مامانیه که صبح تاشب تو خونه باشه اما بیحوصله و غمگین. 

من خودم بچه ندارم اما واقعا یکی از دلایلش اینه که هنوز شغل ثابتی ندارم و خودم میشناسم اگه با این شرایطم بچه داشته باشم حالم مثل الان همیشه بده و روحیه ندارم.